کافران را به جاى مؤمنان به دوستى نگیرید

از سوی دیگر این حساسیت به قدری در سیره اهل‎بیت(ع) پررنگ است که حتی در برخی روایات مؤمنان را نسبت به خریداری پوشاک و خوراک بر حذر داشته‎اند و در مباحث فقهی به لزوم دوری از تشابه به کفار مطرح است.

خداوند نیز در آیه‎ای از قرآن می‌فرماید «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا الْکافِرینَ أَوْلِیاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنینَ أَ تُریدُونَ أَنْ تَجْعَلُوا لِلَّهِ عَلَیْکُمْ سُلْطاناً مُبیناً؛ اى کسانى که ایمان آورده‎اید، به جاى مؤمنان، کافران را به دوستى خود نگیرید. آیا می‎‏خواهید علیه خود حجّتى روشن براى خدا قرار دهید؟» (نساء144)

و در بخشی از آیه‎ دیگر از قرآن به صراحت می‌فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَ عَدُوَّکُمْ أَوْلِیاءَ تُلْقُونَ‏ إِلَیْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَ قَدْ کَفَرُوا بِما جاءَکُمْ مِنَ الْحَق‏؛ اى کسانى که ایمان آورده‎اید، دشمن من و دشمن خودتان را به دوستى نگیرید[به طورى‏] که با آنها اظهار دوستى کنید، و حال آنکه قطعاً به آن حقیقت که براى شما آمده کافرند.» (ممتحنه1)

حجت‎الاسلام قرائتی در تفسیر نور خود که بیش از یک دهه آن را تألیف کرده‎اند، ذیل آیه اول یعنی 144 نساء به این نکات اشاره کرد:

• پذیرش ولایت کفار با ایمان سازگار نیست. یک دل، دو دوستى بر نمی‎دارد.
• تولّى و تبرّى، دوستى با مؤمنان و دورى از کافران، لازمه‏ ایمان است.
• از هر نوع اختلاط، رفاقت و قراردادى که نتیجه ‏اش به زیان مسلمانان باشد، باید پرهیز کرد.
• در سیاست خارجى، روابط سیاسى و اقتصادى، گزینش‎ها و عزل و نصب‎ها، هر اقدامى که به سلطه‏ ى کفّار بر مسلمانان انجامد حرام و محکوم است.