دو دلیل ترس از مرگ

«قُلْ إِنْ كانَتْ لَكُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ كُنْتُمْ صادِقينَ» (بقره، 94)

«وَ لَنْ يَتَمَنَّوْهُ أَبَداً بِما قَدَّمَتْ أَيْديهِمْ وَ اللَّهُ عَليمٌ بِالظَّالِمينَ» (بقره، 95)

ترجمه: (اى پیامبر! به یهودیان) بگو اگر سراى آخرت در نزد خداوند، مخصوص شماست نه سایر مردم، پس آرزوى مرگ كنید اگر راست مى‏ گویید.

البته آنان به سببِ اعمال بدى كه پیش از خود فرستاده ‏اند، هرگز آرزوى مرگ نخواهند كرد و خداوند به كارهاى ستمگران آگاه است.

یهود در طول تاریخ، خود را نژاد برتر دانسته و معتقد بودند بهشت براى آنها آفریده شده و آتش جهنم، جز چند روزى با آنها كارى ندارد و آنها فرزندان و دوستان خدا هستند.

این پندارهاى باطل باعث شد تا از یكسو، آزادانه دست به هرگونه ظلم و جنایت و گناه و طغیان بزنند و از سوى دیگر، دچار كبر و خودپسندى و خودبرتربینى شوند.

این آیه وجدان آنها را به قضاوت طلبیده و مى ‏فرماید: اگر واقعاً چنین است كه شما ادعا مى ‏كنید و بهشت مخصوص شماست، پس چرا آرزوى مرگ نمى ‏كنید تا زودتر به این بهشت وارد شوید؟ چرا از مرگ مى‏ ترسید و از آن فرار مى ‏كنید؟

البته بیشتر مردم كه از مرگ مى ‏ترسند، ریشه ‏اش یكى از دو چیز است، یا مرگ را، نیستى و نابودى مى ‏دانند كه طبیعتاً هر موجودى از نابودى خود وحشت دارد و نگران است و یا به قیامت اعتقاد دارند ولى به خاطر كارهاى بد و خلافِ خود از مرگ مى ‏ترسند، زیرا مرگ را آغاز محاسبه و كیفرِ اعمال مى ‏دانند و لذا مى ‏خواهند كه مرگ آنان به تأخیر بیفتد.

ترس از مرگ مانند ترسِ راننده از سفر است. راننده‏ اى مى ‏ترسد كه یا راه را نمى ‏شناسد، یا بنزین ندارد، یا تخلفى نموده، یا جنس قاچاق حمل مى ‏كند و یا در مقصد، محلِ سكونت ندارد.

در حالی كه مؤمن، هم راه را مى ‏داند، هم با عمل صالح، سوختِ راه را تهیه كرده، هم تخلفاتش را با توبه جبران نموده، هم جنس قاچاق یعنى گناه و ظلم، همراه ندارد و هم در قیامت محل سكونتى دارد كه بهشت است.

پیامبران و اولیاى خدا كه مرگ را آغاز زندگى دیگر مى‏ دانند و جز پاكى در فكر و عمل، چیز دیگرى از آنان صادر نشده، نه تنها ار مرگ نمى‏ ترسند، بلكه به آن اشتیاق دارند.

چنان كه امیرمؤمنان على علیه ‏السلام درباره خود مى ‏فرماید: به خدا قسم! اشتیاقِ فرزندِ ابى طالب به مرگ از اشتیاق نوزاد به سینه مادرش بیشتر است.

از این آیه مى ‏آموزیم كه:

انسان باید به گونه‏ اى زندگى كند كه هر لحظه براى مرگ آمادگى داشته باشد. هم به وظایفش عمل كرده و هم گناهان را با توبه جبران نموده باشد كه در این صورت دلیلى براى ترس از مرگ وجود ندارد.