حضرت على(ع) می فرماید: روزى پیامبر اسلام(ص) به دیدار ما آمد، ما نیز حریره‏اى برایش آماده کردیم و ام ایمن هم ظرفى از ماست، کره و مقدارى خرما به ما هدیه کرد. پیامبر(ص) از جاى برخاست، وضو ساخت، به سوى قبله ایستاد و مدتى دعا کرد. آنگاه با چشمانى پر از اشک، سر به سجده گذارد.هیبت و عظمت پیامبر(ص) مانع شد که علت گریه ‏اش را بپرسیم.

فرزندم حسن(ع)، از جاى جست و گفت: پدر جان،کارهایى را دیدم انجام دادى که پیش از این انجام نداده بودى. پیامبر(ص)فرمود: فرزندم، من امروز با دیدن شما آن قدر خوشحال شدم که پیش از این، چنین شادمانى به من دست نداده بود. اینک جبرئیل آمد و به من خبر داد که همه شما کشته خواهید شد و محل دفن شما هم دور از یکدیگر خواهد بود.

با شنیدن این خبر براى شما دعا کردم. امام حسین(ع) عرض کرد: اى رسول خدا(ص) با این وصف که قبرهاى ما از هم جدا مى ‏باشد، پس چه کسى به زیارت قبور ما مى‏آید؟ 

پیامبر اسلام(ص) فرمود: گروهى از امتم که کمک و صله مرا دوست مى ‏دارند. پس در روز قیامت‏ به زیارت این دسته خواهم رفت و بازوانشان را گرفته و آنها را از گرفتاریها و سختیهاى روز قیامت نجات خواهم داد.