پاداش پدر را به پسر دادند

 

سرراست‌ترین عبارت در توصیف حس حضور جاری امیرحسین در خانه را خواهر ته تغاری‌اش با لبخند می‌گوید: «من هر لحظه فکر می‌کنم امیرحسین الان از راه می‌رسد و تا چشمش به من می‌افتد، مثل همیشه با خنده می‌گوید: چطوری بچه؟...»

از نگاه پدر

 

 

اینجا همه روایتگر قصه امیرحسین هستند، قصه پرافتخاری که با شجاعت شروع و به ایثار ختم می‌شود. و میان‌دار استوار این جمع، بی‌شک پدر شهید است، او که نخستین معلم امیرحسین بوده است. او که افتخار 30سال خدمت در سازمان آتش‌نشانی و سال‌ها حضور در جبهه‌های جنگ را در کارنامه دارد، در 20سالگی وارد آتش‌نشانی شد و امیرحسین هم در 21سالگی پا جای پای پدر گذاشت. او روایتش را از کودکی امیرحسین آغاز می‌کند و می‌گوید: «3ساله بود که همراه خودم به ایستگاه آتش‌نشانی می‌بردمش. در ایستگاه حسن‌آباد، استخر بزرگی وجود دارد. او در همان سن و سال از بالای دایو داخل استخر شیرجه می‌زد. از همان موقع عاشق شنا بود و این‌طور شد که در 16سالگی مدرک بین‌المللی غواصی‌اش را گرفت و مربی بین‌المللی 3ستاره شد.» امیرحسین دانش‌آموخته هنرستان آتش‌نشانی بود و فوق دیپلم ایمنی و کارشناسی امداد و سوانح داشت و دانشجوی کارشناسی ارشد امداد و سوانح بود. پدر مکثی می‌کند و تنها پسرش را بیشتر برایمان معرفی می‌کند: «اهل خانواده بود. با هم رفیق بودیم وهمه جا با هم می‌رفتیم. حتی وقتی برای گرفتن مدرک غواصی بین‌المللی‌اش می‌خواست به خارج از کشور برود و آزمون بدهد هم با هم به مالزی و کشورهای دیگر رفتیم. 26‌ـ 25ساله هم که شده بود، باز با هم با خانواده مسافرت می‌آمد. بچه باادبی بود. چندین بار امتحانش کردم؛ وقتی می‌خواستیم وارد جایی شویم، خودم را کنار می‌کشیدم ببینم داخل می‌رود یا نه. اما هیچ‌وقت جلوتر از من داخل نشد. حرمت مرا همیشه نگه می‌داشت با اینکه با هم شوخی و رفاقت داشتیم.»

 

«دیشب یاد یک چیز افتادم، دلم سوخت. من هر وقت در خیابان‌ها عکس شهدا را می‌دیدم، به رسم احترام، سلام می‌کردم. حواسم بود عکس‌العمل امیرحسین را ببینم. با خودم می‌گفتم شاید مثل بعضی جوانان امروزی بگوید: بابا این کارها چیه؟ عکس است دیگر. اما می‌دیدم او هم به شهدا احترام می‌گذارد و سلام می‌دهد. دیشب با خودم گفتم: به شهدا احترام گذاشتی، به آنها ملحق شدی.» پدر بغضش را فرو می‌خورد و ادامه می‌دهد: «چند وقت قبل که برای اعزام به سوریه داوطلب شدم و دوره آموزشی‌مان شروع شد، امیرحسین هم گفت دلش می‌خواهد بیاید سوریه. مخالفتی نکردیم و آمد و چند جلسه آموزشی را هم گذراند. آنجا به شوخی به من می‌گفت: بابا خوب می‌شود برویم سوریه و شما شهید شوی و من بشوم فرزند شهید... من هم در جوابش به شوخی گفتم: برو بچه. من آنقدر عملیات دیده‌ام که با تجربه شده‌ام. آنجا اگر قرار باشد از میدان مین رد شویم، اول تو را جلو می‌اندازم، بعد خودم می‌روم...»

 

«چیزی که یک عمر آرزو داشتم قسمتم شود، خدا نگه داشت تا امروز روزی فرزندم کند.» لحن پدر آمیخته با حسرت و افتخار است. او ادامه می‌دهد: «در سال‌های جنگ، در عملیات‌های بزرگی حضور داشتم و شرایط سختی را تجربه کردم. حتی گلوله مستقیم تانک کنارم به زمین خورد اما نرسیدم به شهادتی که آرزویش را داشتم. در 30سال خدمت در آتش‌نشانی هم روزهای دشوار فراوان داشتیم اما خواست خدا بر این تعلق گرفته بود که آن هدیه قسمت امیرحسین شود. رهبر معظم انقلاب یک شعر زیبا خوانده‌اند؛ ما مدعیان صف اول بودیم/ از آخر مجلس شهدا را چیدند... این حکایت ماست.»

 

اگر ساختمان پلاسکو آتش‌نشان مستقر داشت، این حادثه رقم نمی‌خورد. راه‌آهن ایران ایستگاه آتش‌نشانی دارد و از نیروهای حرفه‌ای سازمان آتش‌نشانی می‌روند در آن ایستگاه فعالیت می‌کنند. برخی هتل‌ها در تهران آتش‌نشانان حرفه‌ای را به‌صورت خصوصی استخدام کرده‌اند. شهرداری باید پس از این، فعالیت پاساژهای بزرگ مثل آلومینیوم و علاءالدین و هتل‌ها و... را مشروط به داشتن آتش‌نشان حرفه‌ای کند. نه فقط از میان آتش‌نشانان رسمی و حرفه‌ای، بلکه از میان آتش‌نشانان داوطلب که می‌آیند و آموزش می‌بینند، می‌توانند نیرو بگیرند. مگر چقدر هزینه حقوق آنها می‌شود؟ هر میزان هم باشد، کمتر از هزینه‌های حوادث احتمالی است.

 

 

 

 

19ساله بود که زندگی‌اش با زندگی امیرحسین گره خورد و از همان موقع آن تک پسر، شد امید زندگی‌اش.

 

 

می گویم وجود یک آتش‌نشان در هر خانواده کافی است که تمام لحظات زندگی اهالی خانه با اضطراب و نگرانی بگذرد، شما چطور رضایت دادید پسرتان هم آتش‌نشان شود؟ با لبخند در جوابم می‌گوید: «پدر و برادرم اهل جبهه و جهاد بودند. از17سالگی هم که با پدر امیرحسین ازدواج کردم، شرایط زندگی‌ام به همین منوال بود. آقای داداشی روز خواستگاری با شلوار خاکی جبهه آمده بود. گفت: من بعد از این هم دست از جبهه برنمی دارم. 2روز بعد از عقدمان هم رفت جبهه. حالا هم همین را می‌گوید که یک روز این لباس جهاد را می‌پوشم و می‌روم. من هم تمام عمر با این روحیه جهاد و ایثار زندگی کرده‌ام. به همین دلیل از آتش‌نشان شدن تنها پسرم استقبال کردم. حتی چند وقت قبل که امیرحسین هم مثل پدرش گفت دوست دارد به‌عنوان مدافع حرم به سوریه برود، مخالفت نکردم و فقط از خدا صبر خواستم.»

 

«وقتی به محل حادثه رفتیم و کارشناسان ماوقع را شرح دادند، چیزی در دلم فروریخت. گفتم فقط یک معجزه می‌تواند حتی پیکرهای آنها را به ما برگرداند. به خانه که برگشتیم، در اتاق امیرحسین با امام زمان(عج) زمزمه کردم و گفتم: آقا شما کمک کنید فرجی شود و پیکر بچه‌ها به دست ما برسد. خدا را شکر دعایم مستجاب شد.» مادر آهی می‌کشد و ادامه می‌دهد: «به مسئولان بگویید با هم اتحاد داشته باشند و هرکدام هر‌کاری می‌توانند انجام دهند تا تجهیزات آتش‌نشانی کامل شود. این بزرگ‌ترین خدمت به مردم است. بگویید در محل ساختمان پلاسکو یک مرکز آتش‌نشانی مجهز بسازند تا آتش‌نشان‌ها به تمام بازار اشراف داشته باشند. بگویید ساختمان‌های فرسوده را تخریب و بازسازی کنند. در این صورت اگر حادثه‌ای پیش بیاید، می‌توان گفت اتفاقی بوده و سهل‌انگاری نبوده است.»

 

 

دور تا دور آرام و بی‌حرف نشسته‌اند. بعضی‌ها سرشان را هم بالا نمی‌آورند. کم‌کم نقل‌ها شروع می‌شود. همکار ارشد امیرحسین می‌گوید: «خودم صبح به امیرحسین مرخصی دادم که سر امتحان برود. اصلاً فکر نمی‌کردم به محل حادثه بیاید. اما قسمت چیز دیگری بود...» دیگری می‌گوید: «با موتورش آمد به محل حادثه. موتور را که کنار تیر چراغ‌برق می‌گذاشت، با هم روبه‌رو شدیم. گفتم: چرا با لباس شخصی آمدی؟ گفت: لباس‌هایم در ماشین است. راننده تویوتای ایستگاه بود. گفتم: ماشین هم جای بدی است. برو لباس‌هایت را عوض کن و ماشینت را هم‌بردار و از اینجا فاصله بگیر. اما بالا بودیم که دیدم لباس پوشیده آمد. راننده‌ها تا لازم نباشد، نباید وارد عملیات شوند. گفتم: مگر نگفتم نیا؟ خندید. با خودم گفتم: لعنت بر شیطان. می‌فرستمش برود پایین‌ها. اما ماند و...» وقت خداحافظی، همین که مادر می‌گوید: «همه شما پسرهای من هستید» دیگر مقاومت‌شان می‌شکند و چشم‌هایشان به اشک می‌نشیند. یکی با بغض و کلمات بریده می‌گوید: «شرمنده‌ایم که رفتیم و رفیق‌مان را جا گذاشتیم... باور کنید در این چند روز خجالت می‌کشیدیم بیاییم و با شما روبه‌رو شویم.» دیگری می‌گوید: «بزرگ‌ترین حسرت‌مان این است که گروه‌مان کامل رفت و ناقص برگشت. به خدا تمام تلاش‌مان را کردیم که همه با هم برگردیم اما یک تکه از وجودمان آنجا جا ماند...» و اشک‌هایش جاری می‌شود. مادر همراه‌شان اشک می‌ریزد و پدر دلداری‌شان می‌دهد و می‌گوید: «از نگاه من، عزت‌تان بیشتر شده. پرچم‌تان رفته بالا. و یکی‌تان هم رفته بهشت و آنجا پارتی پیدا کرده‌اید.»

 

 

 

 

«همه به مهربانی و شوخ‌طبعی می‌شناختندش. در هر جمعی که حضور داشت، همه را شاد می‌کرد. 2روز قبل از حادثه آمده بود خانه ما. آنقدر گفت و همه را خنداند که حالا دل همه از یادآوری آن روز می‌سوزد.» قطرات اشک بی‌اجازه می‌پرند وسط کلمات «سارا». او مکثی می‌کند و ادامه می‌دهد: «خیلی به کارش علاقه داشت و دلش می‌خواست ما هم مثل خودش باشیم. یادم می‌آید بچه که بودیم، طناب‌های بلندی را از طبقه دوم خانه آویزان کرده بود و ما را مجبور کرد راپل کار کنیم و از پشت‌بام با طناب پایین بیاییم! می‌گفت: شما خواهران من هستید. باید شجاع باشید و این کارها را یاد بگیرید.» «زهرا» خواهر کوچک‌تر شهید هم می‌گوید: «خیلی برای کارش ذوق و شوق داشت. شب قبل از حادثه صدایم کرد و گفت: نگاه کن کلاه ایمنی‌ام شبرنگ است. باور می‌کنید حتی برای چراغ قوه‌اش ذوق می‌کرد. یکبار اتاق را تاریک کرد و گفت: بیا ببین چراغ قوه‌ام تا کجا راروشن می‌کند! فکر و ذکرش این بود که پول جمع کند و لوازم غواصی و... بخرد و در کارش پیشرفت کند.»

 

 

«اینجا بچه‌ها بیشتر از خانواده‌هایشان با هم ارتباط دارند. در واقع در ساعات شیفت در کنار هم زندگی می‌کنند؛ غذا درست می‌کنند، درد دل می‌کنند، در گرفتاری به داد هم می‌رسند و...» «علی جبارزاده» رئیس ایستگاه46 آتش‌نشانی منطقه با زبان بی‌زبانی می‌گوید با این اوصاف، وقتی کسی از میان‌شان می‌رود، جای خالی‌اش برای همکاران عجیب آزاردهنده می‌شود. او می‌افزاید: «امیرحسین یکی از بهترین غواصان تهران بود. همین چند وقت قبل که یک هلی‌کوپتر در دریاچه خلیج‌فارس سقوط کرد، یکی از امدادگران حادثه بود که مورد تقدیر هم قرار گرفت. علاوه بر مدرک غواصی، مدرک راپل و گواهینامه پایه یک هم داشت. با هدف وارد سازمان شده بود و برای رسیدن به این هدف خیلی زحمت می‌کشید. می‌گفت: دوست دارم درسم را تا مقطع دکتری ادامه دهم و زود فرمانده شوم. امیرحسین و 15شهید آتش‌نشان دیگر واقعاً گلچین شدند.»