انسان تنها انتظار کسی را می کشد که او را به کارگشایی بشناسد، چون که شیء ناشناخته در اصل خود غریب است؛ چه رسد به آنچه متعلق به اوست. حال هرچه دانش و معرفت والاتر و صحیح تر باشد، انتظار نیز عمق و حقیقت بالاتری خواهد داشت.

انسان های عصر غیبت ِ وجود مبارک ولی عصر عجل الله تعالی فرجه یا در زمره منتظران آن حضرت(عج) اند یا نیستند و آنان که در گروه منتظران نیستند ناگزیر در زمره متحیران وادی ضلالت و جاهلیت اند.

 بی شک زمین همواره به نور مصباح هدایت و امامی معصوم روشن است و هر زمانی بر مائده رحمت واسطه فیضی و انسانی کاملی مهمان، همانطور که روایات فراوانی به این اصل اصیل اشاره دارند.

امام صادق علیه السلام فرمودند: «ان الله اجلّ واعظم من ان یترک الارض بغیر امام عادل». وجود مستمر امام معصوم و خلیفه الهی تا آنجا مورد تاکید است که آن وجود مبارک(ع) می فرمایند: «لو بقیت الارض بغیر امام لساخت».

نیز می فرمایند: «از آن هنگام که خداوند زمین را آفریده است تا هنگام برپایی قیامت، زمین از حجت خدا خالی نبوده و نخواهد بود؛ و اگر چنین نباشد، عبودیت خدای سبحان به تعطیلی می انجامد؛ اما این حجت الهی گاه ظاهر و معروف است و گاه غائب و مستور؛ لم تخل الارض منذ خلق الله آدم من حجة لله فیها؛ ظاهر مشهور او غایب مستور؛ و لا تخلوا الی ان تقوم الساعة من حجة فیها؛ ولولا ذلک لم یعبد الله.»

بر همین اساس اعتقاد راسخ پیروان مکتب اهل بیت علیهم السلام بر این مبنا استوار است که همواره در تمام اعصار و در میان بندگان خدا، امامی معصوم هست که خلیفه خدا و حجت اوست، از این رو، به تولد و موجودیت حجت غایب و مهدی موعود(عج) باوری عمیق دارند.

وجه تمایز پیروان مکتب اهل بیت علیهم السلام در این عرصه با سایر معتقدان به ظهور منجی موعود(عج) – چنانچه قبلا بیان شد- همین اصل موجودیت موعود است، وگرنه دیگران نیز در باور به منجی موعود با آنان هم داستان اند.

پس از باور به موجودیت موعود، بایسته است که او را بشناسیم و جان و روان را در خدمت حجت خدا بنهیم و حقیقت انتظار را عمق بیشتری ببخشیم زیرا به فرموده رسول خدا صل الله علیه وآله زندگی و مرگ آن که امام عصر خویش را نشناسد حیات و مرگی جاهلانه خواهد بود: «من مات ولا یعرف امامه مات میتة جاهلیة»

چون مرگ عصاره حیات است و هر کس آن چنان می میرد که زیسته است آن که به مرگ جاهلی می میرد زندگی جاهلانه ای داشته است، زیرا ممکن است فردی در تمام عمر غافلانه زندگی کند و جاهلانه بمیرد.

آیات قرآن کریم سفارشات اکیدی به مسلمان مردن دارند که همان زیستن به حیات عاقلانه و دوری از زندگی و مرگ جاهلانه است.

مسلمان مردن، سفارش تمام انبیای الهی است، آن چنان که قرآن از زبان ابراهیم خلیل علیه السلام و یعقوب علیه السلام نقل می فرماید که چنین توصیه ای را به فرزندان خود داشته اند: «وَ وَصَّي بِها إِبْراهيمُ بَنيهِ وَ يَعْقُوبُ يا بَنِيَّ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفي‏ لَکُمُ الدِّينَ فَلا تَمُوتُنَّ إِلاَّ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ؛ ابراهیم و یعقوب فرزندان خود را نسبت به تسلیم در برابر خداوند توصیه كردند كه: اى فرزندان ما خدا شما را به آئین پاك برگزید پس سعى كنید كه از دنیا نروید مگر در حال مسلمان بودن.»  

خدای سبحان به مومنان نیز سفارش می کند که جز مسلمان نمیرند: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنْتُمْ مُسْلِمُونَ؛ اى كسانى كه ایمان آورده اید! از خدا آنگونه كه زیبنده پروا نمودن از اوست، پروا كنید؛ و نمیرید، جز در حالی كه مسلمان باشید.»

آن که جاهلانه و در غربت از معرفت امام عصر(عج) زندگی نکرد در نتیجه امام خویش را به درستی شناخت در می یابد که او مظهر «أَفَمَنْ هُوَ قَآئِمٌ عَلَى كُلِّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ؛ آن که بر همه مردم و اعمالشان ناظر است» می باشد و زمام تمام امور عالم به اذن خدا به دست اوست و در پرتو این شناخت از حیات و ممات جاهلی می رهد و به حیات معقول و مرگی مسلمانانه بار می یابد و همواره در زندگی خویش، منتظر واقعی آن حضرت(عج) خواهد بود.