مجالس عزا و شادمانی مذهبی همگی یکسان است

بنابراین باید روز به دنیا آمدن این واسطه عظیم فیض الهی را جشن گرفت و در آن شادی کرد، اما واقعیتی که وجود دارد، عملکرد ما در مراسم های شادی شاید ضعیف باشد. چرا که برداشت معنوی خاصی از آن صورت نمی گیرد و شادی آن نیز در مردم به گونه ای نهادینه نشده که در کوچه و بازار، وجودش را حس کنیم.

حجت الاسلام و المسلمین علی تبریزی کارشناس مذهبی و پژوهشگر دینی با اشاره به اهمیت ماه ربیع به خبرنگار ما گفت: ربیع همان گونه که از نامش پیداست، بهار ماه هاست. بهار هم ماه نشانه های رحمت الهی است. ماهی ست که  برکات الهی نازل و ذخایر خداوندی در آن بارز می شود. دو ماه پر فیض محرم و صفر را پشت سر گذاشته ایم و از خزان غفلت به بهار رسیده ایم. اکنون زمان رویش دوباره است. باید این رویش و این بهار را قدر دانست.

این کارشناس مذهبی ادامه داد: چقدر زیباست که در این ماه و به شکرانه این زیبایی ها و نعمت بزرگ نبوت رسول مهربانی ها، به عباداتی از سر شور و اشتیاق بپردازیم. این ماه به غیر از شهادت امام عسکری (ع)، ماهی سراسر شادی است. از میلاد رسول اکرم(ص) و امام صادق(ع) رئیس مکتب تشیع گرفته تا آغاز امامت امام زمان(عج) و لیلة المبیت، همگی یادآور ایام سرور اهل بیت(ع) هستند.

این پژوهشگر دینی با اشاره به فعالیت هایی که باید در ماه ربیع انجام شود، بیان کرد: این انتظار زیادی نیست که پس از سپری شدن دو ماه حزن و اندوه، هیئت ها و مجالس جشن و سرور در سراسر کشور تشکیل شود، اما دریغ از پخش شیرینی و شربت و حتی یک چراغانی ساده! چقدر زیبا بود که در هفته وحدت، ایام شاد و وحدت بخش و زیبایی را برای تحکیم روابط مسلمانان و ایجاد شور و نشاط بین جوانان رقم بزنیم. این تاسف دارد که ما برای اعیاد مذهبی خود هیچ برنامه مشخصی نداریم و حتی صدا و سیما نیز در این ایام دچار تحیر می شود و مبنای روشنی برای پخش برنامه های متناسب ندارد.

این پژوهشگر دینی در خصوص عملکرد رسانه ها و مسئولان فرهنگی در عید های مختلف، اظهار کرد: بدتر این که سایر فرهنگ ها با برنامه های مدون و با تبلیغات فراوان برای روزهای هر چند ساختگیِ شادی خود برای مردم و به ویژه جوانان ما فرهنگ سازی می کنند. تعجبی هم ندارد که اگر ما برای اعیاد مذهبی و شادمانی سالم مردم خود برنامه نداریم، دیگر فرهنگ ها با جشن های مذهبی خودشان برای همه اقشار جامعه ما برنامه های شاد ارائه کنند و مورد اقبال هم قرار بگیرند.

وی افزود: اگر به همین سال های اخیر نگاهی بیندازیم، می بینیم که بعضی از آداب و رسوم تازه ساز برخی کشورهای غربی در میان برخی گروه های جوان و نوجوان کشورمان به سرعت گسترش یافته است. کافی است در این ایام به مغازه های مربوطه سری بزنیم یا به مکالمات نوجوانان محصل یا جوانان و دانشجویان توجه نماییم. کار به جایی رسیده است که حتی مهدهای کودک هم برای این ایام برنامه دارند(!) چرا جوان با آن سر پرشور به سوی این فرهنگ جذب نشود، در حالی که ما برای این شور و نشاط او هیچ برنامه ریزی خاصی نداریم؟

تبریزی ادامه داد: مگر جشن های کریسمس و هالووین یکی از آداب و رسوم مذهبی مسیحیان نیست که در شبکه های ماهواره ای فارسی زبان فرهنگ سازی شد و به خانه های ایرانی ها آمد. این مراسم کم کم به بهانه نمایش عروسکی در برخی مهدها و مدارس خصوصی اجرا شد. حتی چند سالی است که در برخی خانواده های به ظاهر روشن فکر و مهمانی های شبانه جوانان هم هالووین را همزمان با مردم دیگر کشور های غربی جشن می گیرند.

وی در خصوص مراسم در روز های سرور و شادی ادامه داد: حالا اگر تک مراسم هایی هم در گوشه و کنار شهر تحت عنوان شادی اهل بیت(ع) برگزار می شود، در حقیقت همان مجلس عزا با عنوانی متفاوت است. یعنی هیچ برنامه جدیدی در مجلس شادی وجود ندارد و در یک جمله برگزاری مجالس شادی برای اهل بیت(ع) را بلد نیستیم. گویا مجالس عزا و شادمانی مذهبی همگی یکسان است. شعرها عموما یکی است، ریتم ها هم بعضا تفاوت چندانی نمی کند، به گونه ای که اگر کسی مراسم را به چشم نبیند، شاید تفاوت این دو را درک نکند.

تبریزی در خصوص انحرافات مجالس شادی اهل بیت(ع) گفت: البته برخی اوقات هم از آن سوی بام می افتیم و بجای مجلس شادی اهل بیت(ع)، مجلس گناه و لهو و لعب برگزار می کنیم. مجالسی پر از اسراف و پرخوری و لباس های نامناسب و الفاظ ناپسند. مگر نفرمودند "یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا"؟ آیا ما در ایام شادی اهل بیت(ع) اینگونه هستیم؟ آیا نصف یا حتی یک دهم هدایایی که به کودکان در عید نوروز می دهند در ولادت پیامبر(ص) یا اعیادی مانند غدیر داده می شود؟ 

وی در پایان اضافه کرد: چرا مسیحیان توانسته اند شادترین ایامشان را در سالروز ولادت حضرت عیسی(ع) برگزار کنند، اما ما در ایام ولادت نبی مکرم اسلام(ع) کمترین برنامه ها را چه در سطح ملی و چه در سطح خانوادگی داریم؟ آنقدر برنامه ولادت حضرت مسیح(ع) را باشکوه برگزار می کنند که حتی رؤسای دولت ما خود را موظف به تبریک آن می دانند. چرا نتوانسته ایم دنیا را متقاعد به تبریک روز ولادت نبی مکرم اسلام کنیم!؟ برنامه ریزان و اندیشه ورزان مذهبی باید بنشینند و برای این ایام طراحی متناسب و در خور شانی نمایند. امروز گرایش به مسیحیت در بین جوانان زیاد شده است. آیا همین خواب غفلت ما و این نکات نمی توانند جزو عوامل این گرایشات باشند؟