عقیق:  چشمانت چه قدر خوب مسیر آفتاب را می‌شناسد، تو که ملایک دست به دست از آسمان به زمین آوردندت تا از گلوی گداخته کربلا، صدای زاری‌ات، کائنات را در هم بریزد راه دراز عاشقی را چه زود پیمودی، راه سرخی که نام قبیله سبزت را تا ابد بر پیشانی بلند تاریخ حک کرد.

دهم رجب‌المرجب، مصادف با ولادت باسعادت کوچک‌ترین یاور کربلایی و بزرگ‌ترین باب‌الحوائج الی الله، شش ماهه‌ی حضرت اباعبدالله الحسین(ع)، حضرت علی اصغر(ع) است.

دهم رجب سال 60 قمری خانه امام حسین(ع) دوباره نور باران می‌شود و از پنجره کوچک آن، آسمان مدینه روشن می‌گردد. برای حسین(ع) دسته گلی زیبا فرو فرستاده بودند، اشک شوق و برق شادی او بر صورت نوزاد می‌نشیند و گلبرگ رخش را با شبنم صبحگاهی، با طراوت‌تر می‌سازد، خدا به حسین(ع) پسری دیگر عطا فرمود که نیازمند و غنی بر نامش دخیل بسته‌اند و قنداقه زیبایش را قبله نیازهای خود ساخته‌اند.

نامش را علی نهاد. مانند دو پسر دیگرش و عشقی بیکرانه از محبت پدر و مولای خویش علی(ع) را به تصویر کشید. نامش را علی نهاد و فرمود که اگر خدا هزار پسر به او دهد، همه را علی نام خواهد نهاد. آری، او هم علی بود که شکوه و نامت، بلندتر از آسمان بود و زیباتر از صبح و روشن‌تر از باران.

عبدالله رضیع (شیرخواره) یا علی اصغر، فرزند سیدالشهداء، امام حسین (ع)، مادرش نیز، رباب، دختر امرء القیس بن‌ عَدِیّ.

آغوش مهربان پدر تو را در خود جای می‌دهد و چشمان او بر تو می‌گرید، تو مولود کربلایی، تو شش ماهه عاشورایی، تو آمده بودی که فقط در قافله عشاق بمانی، تو آمده بودی که همسفر کربلا شوی، تو آمده بودی که حج را ناتمام بنهی؛ میلاد تو شادی را غریبانه کنار می‌زند و اشک را در چشمان همه جاری می‌سازد، آخر، تو از زندگی، فقط تشنگی و عطش و شهادت را دریافتی، تو آمده بودی که به شهادت آبرو دهی، تو کوچکترین قربانی هستی؛ اما با همه کوچکی، حماسه‌ات بی‌هماورد بود و نام تو در ردیف اول عشقبازان عاشورا حک شد. سلام بر نام بلندت که زمزمه مستان است، ای علی اصغر(ع).

پی نوشت ها:

شواری سیاستگذاری ائمه جماعات

مرکز پژوهش‌های اسلامی

منبع: ایسنا

211008