کسی که واقعا در راه معرفت پروردگار و شناخت صحیح ائمه اطهار علیهم السلام گام بردارد و با لطف و عنایت آن بزرگواران(ع)، قلبش با انوار تابناک معارف الهیه خاندان وحی روشن شود، به این وسیله و از این طریق با وظیفه های دیگر خود آشنا و متوجه می شود که غفلت از امام عصر علیه السلام زشت و ناپسند است.
این نورانیت بر اثر درخشیدن نور امام علیه السلام است، زیرا امام(عج) در هر زمانی قلب دوستان واقعی خود را نورانی و روشن می سازد.
ابوخالد کابلی می گوید: از امام باقر علیه السلام در مورد آیه شریفه که می فرماید: «فآمنوا بالله و رسوله و النور الذی انزلنا؛ پس ایمان بیاورید به خدا و پیامبر او و نوری که فرو فرستادیم، پرسیدم.» حضرت(ع) فرمودند: «ای ابوخالد! به خدا سوگند منظور از نور همان امامان از آل محمد صل الله علیه وآله تا روز قیامت می باشد. به خدا سوگند، آنان همان نور خداوند هستند که فرو فرستاده است. به خدا سوگند؛ آنان نور خدا در آسمان ها و زمین هستند. به خدا سوگند ای ابوخالد! نور امام در قلب های مومنین تابناک تر از خورشید فروزان در روز است. به خدا سوگند؛ آنان قلب های مومنین را روشن می سازند و خداوند نور آنان را از هر کس که بخواهد پنهان می نماید. پس قلبهایشان تاریک می شود.
به خدا سوگند ای ابوخالد! هیچ بنده ای به ما محبت نمی ورزد و ولایت ما را نمی پذیرد مگر بعد از آن که خداوند دل او را پاک نماید و دل هیچ بنده ای را خداوند پاک نمی گرداند تا این که منقاد و تسلیم ما شود و سر سازش با ما داشته باشد. پس هنگامی که با ما سازش داشت خداوند او را از سختی های حساب (در روز قیامت) سالم نگه می دارد و او را از ترس و وحشت روز قیامت ایمن می گرداند.»
آیا ممکن است کسی قلبش به نور امام زمان علیه السلام نورانی و روشن شده باشد ولی از آن حضرت(ع) غافل باشد؟
پی نوشت:
برگرفته از صحیفه مهدیه
