وی ادامه داد: اگر سهو، نسیان، خطا و امثال ذلک باشد که شخص معذور است؛ اگر فرد گناهکار عالِم نباشد تعلیمِ او واجب است، این دیگر امر به معروف نیست. امر به معروف این است که کسی عالماً و عامداً دارد گناه می‌کند کسی که به او امر می‌کند و فرمان می‌دهد ولیّ اوست، اگر این شخص حرف آمر به معروف را گوش نداد دو گناه کرده: یکی اینکه آن معصیت را مثلاً حجاب را رعایت نکرده یکی اینکه فرمان آمر را رعایت نکرده. حالا اگر مثلاً یک پدری پسر خود را امر کند به نماز خواندن، اگر این پسر نماز نخواند دو معصیت کرده یکی اینکه ترک واجب کرده، یکی اینکه حرف ولیّ خود را گوش نداده.

آیت الله جوادی آملی خاطرنشان کرد:حث امر به معروف باید به صورت علمی در جامعه مطرح باشد؛ گاهی برخی خیال می‌کنند سخنرانی و موعظه کردن امر به معروف است. در حالی که اگر کسی نقصی دارد بر ما واجب است او را امر به معروف و نهی از منکر کنیم، اگر این واجب را ترک کنیم ولی در غیاب آن فرد از او عیب‌جویی کنیم هم گناه ترک امر به معروف و نهی از منکر را انجام داده ایم و هم گناه عیب‌جویی را مرتکب شده ایم.

آیت الله جوادی آملی آبروی مومن را امانت الهی دانست و بیان کرد:همه انسانها با آبرو زنده‌اند و هیچ کس نمی‌تواند بگوید من آبرویم را دوست ندارم چه اینکه هیچ کس حق ندارد آبروی خودش را ببرد. آبروی ما امانت الهی نزد ماست. فرمود مؤمن را خدا مختار و آزاد آفرید اما اجازه نداد که آبروی خودش را ببرد، چون آبروی مؤمن، امانت الهی است نه مِلک او. گفتند حرمت مؤمن مثل حرمت کعبه است برای اینکه آبروی مؤمن مال خداست و انسانِ مؤمن، امین خداست.

وقتی جامعه به حبل الهی معتصم است که حیثیت افراد جامعه محفوظ باشد

آیت الله جوادی آملی بیان داشت: عیب‌جویی کردن مردم، مسخره کردن مردم، هتک حیثیت مردم، چیزی را در روزنامه‌ها و رسانه‌ها بی‌تحقیق نوشتن بعد تکذیب کردن، اینها جامعه را لرزان می‌کند، افراد را خانه‌نشین  و از جامعه جدا می‌کند. این همه دستورهایی که مربوط به محرّمات است برای این است که جامعه متمدّن و بافرهنگ شود. وقتی جامعه به حبل الهی معتصم است که حیثیت افراد جامعه محفوظ باشد.