آیا با این وضع می توان فخرفروشی کرد؟!

 قَالَ قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ(ع) مِسْكِينٌ ابْنُ آدَمَ مَكْتُومُ الْأَجَلِ مَكْنُونُ الْحُلَلِ مَحْفُوظُ الْعَمَلِ تُؤْلِمُهُ الْبَقَّةُ وَ تَقْتُلُهُ الشَّرْقَةُ وَ تُنْتِنُهُ الْعَرْقَةُ مَا لِابْنِ آدَمَ وَ الْفَخْرَ أَوَّلُهُ نُطْفَةٌ وَ آخِرُهُ جِيفَه

  امير المؤمنين على (ع) فرموده است،  آدمى زاده بيچاره و درمانده كه مرگش پوشيده و بيماريها و دردهايش نهان است. و كردارش در نامه عملش جمع و حفظ مى‏شود. پشه آزارش مى‏دهد و با قطره‏ آبی كه در گلويش  گیر کند، كشته مى‏شود و عرق بدنش او را بدبو مى‏سازد. آدمى زاده را که آغازش نطفه و پايانش مردار، با فخر چه كار است،. نه مى‏تواند خود را روزى دهد و نه مى‏تواند مرگ خويش را از خود براند.  

پی نوشت:

روضة الواعظين و بصيرة المتعظين ج2 ص413