تعبیر امام حسین(ع) از دنیای پیرامون خود

قَالَ الحسین(ع) فِي مَسِيرِهِ إِلَى كَرْبَلَاءَ إِنَّ هَذِهِ الدُّنْيَا قَدْ تَغَيَّرَتْ وَ تَنَكَّرَتْ وَ أَدْبَرَ مَعْرُوفُهَا فَلَمْ يَبْقَ مِنْهَا إِلَّا صُبَابَةٌ كَصُبَابَةِ الْإِنَاءِ وَ خَسِيسُ عَيْشٍ كَالْمَرْعَى الْوَبِيلِ أَ لَا تَرَوْنَ أَنَّ الْحَقَّ لَا يُعْمَلُ بِهِ وَ أَنَّ الْبَاطِلَ لَا يُتَنَاهَى عَنْهُ  

امام حسين عليه السّلام هنگامى كه رهسپار كربلا بودند فرمود: به راستى، دنيا تغيير چهره داده و زشت رو گشته و نيكى آن در حال نابودى است و از آن جز رطوبتى كه در ته ظرفى مانده و جز زندگى وبال آور چیزی باقی نمانده است، همچون چرا گاهى كه جز گياه بيمارى ‏زا و بى‏ مصرف چيزى در آن نمى‏ رويد.

آيا نمى‏ بينيد كه به حقّ عمل نمى‏ شود و از باطل دست برنمى‏دارند؟!

پی نوشت:

تحف العقول عن آل الرسول ص 245