خبر آمد که حسین بن علی(ع) راهی شد

اما بر اساس روایتی که مرحوم کلینی در کافی شریف از امام صادق (ع) بیان کردند، حضرت فرمودند: «حسین بن علی (ع) قبل از روز هشتم ذی الحجه از مکه خارج شد، در حالی که قبلا در ماه حج با احرام عمره، به قصد انجام عمره وارد مکه شده بود و عمره انجام داده بود».

حال این سؤال مطرح می‌شود که چه عاملی باعث شد که حضرت (ع) بعد از چهار ماه اقامت در سرزمین امن الهی به یکباره با کاروان خود از مکه حرکت کرد؟

در جواب به این سؤال به دو پاسخی که از لسان مبارک ابا عبدالله (ع) بیان شده اکتفا می‌کنیم سپس به توضیح آنها می‌پردازیم.

1- چون یزید قصد ترور حضرت را در مکه داشتند و برای این کار عده‌ای را با سلاح‌های فراوان به مکه فرستاد و امام (ع) هم به برادرش محمد بن حنفیه از قصد ترور یزید نسبت به جان خود صراحتا سخن به میان آوردند. لذا حضرت (ع) فرمودند: «به خداوند سوگند! اگر یک وجب خارج از مکّه کشته شوم، براى من دوست داشتنى ‏تر است تا آن که به اندازه یک وجب در داخل مکّه کشته شوم».

اما اینکه چرا امام (ع) این موضع را اتخاذ کردند؟

2- ایشان با استناد به گفتار امیرالمومنین (ع) به عبدالله بن زبیر فرمودند: «پدرم على (ع) براى من نقل کرد که در مکه قوچى است که به وسیله او حرمت شهر شکسته مى‌شود و من دوست ندارم که مصداق آن قوچ باشم».

لازم است بدانیم که حرم امن الهی (که البته برای اولاد پیامبر امن نبود) دارای چه قداست و حرمتی است که امام معصوم (ع) حاضر نمی‌شود که خون پاکش در آنجا ریخته شود.

قرآن کریم از کعبه به عنوان خانه مبارک یاد می‌کند و می‌فرماید: «إِنَّ أَوَّلَ بَیْت وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِى بِبَکَّةَ مُبَارَکاً وَ هُدًى لِلْعَالَمِینَ [آل عمران/96] نخستین خانه اى که براى مردم (و نیایش خداوند) بنا نهاده شد، همان است که در سرزمین مکّه است؛ که پر برکت و مایه هدایت جهانیان است».

قداست این سرزمین پاک تا جایی ست که به تصریح قرآن مشرکین حق ورود به آنجا را ندارند. «یا اَیُّهَا الَذِینَ آمَنُوا اِنَّما المُشْرِکُونَ نَجِسٌ فَلا یَقْرِبُوا المَسْجِدُالحَرام بَعْدَ عامِهِمْ هذا [توبه/28] ای کسانی که ایمان آورده اید! مشرکین نجس هستند و پس از این نباید به مسجدالحرام نزدیک شوند».

و در آیه دیگر از این دیار به عنوان سرزمین امن یاد کرده و فرموده: «وَ مَنْ دَخَلَهُ کانَ امِناً [آل عمران/97] و هر کسی که داخل حرم خدا شود، امنیت دارد».

از امام صادق (ع) پرسیدند: آیا منظور از این آیه که می‌فرماید: «هر کسی که داخل آن شود، امنیت دارد»، خانه کعبه است یا حرم خدا؟

آن حضرت فرمودند: «هر کسی که در حرم داخل شود و به آنجا پناه ببرد از غضب خداوند در امان است. و هر حیوان وحشی و پرنده‌ای که داخل حرم شود، از اذیت و آزار دیگران در امان است تا هنگامی که از حرم خارج شود».

همانطور که می‌دانیم یکی از فروعات دین ما «حج» است. که با مراجعه به ادعیه و روایات عظمت این عمل عبادی روشن می‌شود که در ادامه چند مورد از آن را ذکر می‌کنیم. غرض اینکه چنین عمل با قداست و عظمتی در سرزمین مکه انجام می‌شود و این خود حاکی از آن است که تا چه اندازه این زمین از شرف و بزرگی برخوردار است، که چنین عمل مهم و عظیمی در آن سرزمین انجام می‌شود.

امیرالمؤمنین (ع) در نهج البلاغه کعبه را اینگونه توصیف می‌فرمایند: «خداوند سبحان کعبه را نشانه فروتنی آدمی در برابر بزرگی خود و اعتراف به عزّت خویش قرار داد. و از میان آفریدگان خود شنوایان و اطاعت ‏کنندگانی را برگزید که دعوت او را اجابت و سخن او را تصدیق کرده و در جاهایی که انبیا ایستاده‌اند، قرار گرفتند، و خود را به فرشتگانی که به دور عرش می گردند شبیه ساخته ‏اند. اینان سودهای فراوانی در این تجارتخانه عبادی می‌برند و برای رسیدن به وعده آمرزش نزد خداوند می‌شتابند.

خداوند، کعبه را پرچمی برای اسلام و حرم امنی برای پناهندگان به آن قرار داد و رفتن به سوی آن و حج ‏گزاردن و شناخت و اَدای حق آن را واجب کرد و بندگان را به زیات آن فرا خواند».

عظمت معنوی حج

شخصی به رسول اکرم (‏ص) عرض کرد: من به قصد حج از شهر خارج شدم، ولی به آن موفق نشدم، لیکن من مردی ثروتمندم. اکنون بفرمایید با ثروتم چه کنم تا به پاداشی مانند پاداش حج ‏گزاران نایل آیم؟

رسول خدا (ص) و سلم فرمود: «به کوه ابو قبیس بنگر. اگر به اندازه این کوه طلای سرخ داشته باشی و آن را در راه خدا انفاق کنی هرگز به پاداش حج ‏گزاران، دست نخواهی یافت.

سپس آن حضرت فرمود: حج ‏گزار چون مقدمات سفر خود را آماده کند چیزی بر نمی ‌دارد و چیزی نمی‌‏نهد مگر آنکه خداوند ده حسنه برای او ثبت و ده سیّئه از او محو می‌کند و ده درجه او را بالا می‌برد. پس چون بر مرکب خود سوار شود، مرکبش گامی برنمی‌‏دارد و گامی نمی ‏نهد مگر آنکه خداوند باز برای او چنان می‌کند.

پس چون به گِرد کعبه طواف کند از گناهانش بیرون می‌آید و چون بین صفا و مروه سعی کند از گناهانش به‏ درمی‌آید و چون در عرفات توقّف کند از گناهانش خارج می‌شود و چون در مشعرالحرام توقّف کند از گناهانش برون می‌آید و چون رمی جمره کند از گناهانش خارج می‌شود.

آنگاه فرمود: تو کجا می‌توانی به پاداش حج ‏گزار، دست‏یابی».

این دو روایت قطره‌ای بود از عظمت سرزمین وحی و اعمال حج که در آن برگزار می‌شود. و اینها را عرض کردیم تا معلوم شود به چه خاطر حسین بن علی (ع) نمی‌خواستند در مکه خونی ریخته شود و لذا با کاروان خود به جایی رحلت کردند که به تعبیر امیرالمومنین: «مصارع عشاق شهدا. قربانگاه شهدای عاشق» بود.

جایی که امام حسین (ع) نخواستند خونشان ریخته شود و حرمت خانه خدا را نگاه داشتند، امروزه تولیتش به دست خائنانی افتاد که خود را خادم الحرمین می‌دانند و با سنگدلی و وقاحت فراوان جان چند هزار حاجی بی گناه را می گیرند که در آستانه اولین سالگردشان قرار داریم.

منبع:تسنیم