عقیق: ساعت 17:30 بعد ازظهر است که راهی محل برگزاری مراسم شدم. ایستگاه صلواتی را رد کردم و به سالن شهید افراسیابی رسیدم.

داخل سالن شهید افراسیابی که شدم، همه مشغول بودند. جلوی درب پر بود از پرچم های سرخ و سیاه و سربندهایی با عنوان مدافعان حرم. داخل سالن یکی موکت پهن می کرد. یکی داشت لامپ های سن رو نصب می کرد.

حالا دیگر رضای هلالی هم وارد سالن شده است و مشغول به کار! پارچه ای سفید بدست گرفته و شروع میکند به پاک کردن صندلی های سالنی که قرار است تا لحظه ای دیگر مدافعان حرم بی بی زیب کبری سلام الله علیها بر روی آنها تکیه زنند!

باران شدید بهاری همه دست اندرکاران مراسم را نگران کرده است. می توان این را از نگاهشان خواند. 

گویا این رسم همه ما هیئتی هاست! تا لحظه های آخر بایستی مشغول به کار باشیم. هیئت الرضا هم از این رسم به جا مانده از قدیم بی بهره نمانده است. هر چند انسجام این جمع مثال زدنیست. هرکس به کار خود آشناست.

آرام آرام به ساعات آغازین مراسم نزدیک می شدیم و صدای اذان در سالن طنین انداز می شود. عده ای نماز را به جماعت خواندند و عده ای هم فرادا.

سن آماده شده است و حالا جعفر فردی روی سن می رود و با صدای زیبای خود فضا را عطرآگین می کند به عطر خوش آیاتی از کلام الله مجید. پس از اینکه خواندن وی به اتمام رسید، مجری آشنای مراسم اهل بیت علیهم السلام، آقای سلطانی وارد میشود و با خواندن دعای فرج، اجرای خود را آغاز می کند. در هر گوشه ای از سالن عکاس یا فیلمبرداری ایستاده است. همه آمدند ثبت کنند این حماسه "مدافعان حرم" را.


آنانکه حاج سعید را می شناسند می دانند که وی این هنر را دارد که با حرف هایش همه را در جای خود میخکوب کند! بسیار پر شور و انقلابی سخن می گوید. لحظه های پایانی صحبتش کاغذی را به او می دهند مبنی بر اینکه زمان رو به پایانش ( این را یکی از دست اندرکاران می گوید ) اما حاج سعید بدون آنکه کاغذ را بخواند و توجهی به متن آن داشته باشد کاغذ را می گیرد و در کنار منبر قرار می دهد که همین کار وی باعث می شود تا برای لحظه ای کوتاه، خنده ای بر لبان حاضرین در سالن بنشیند.

برای اولین بار بود که روضه خوانیش را می دیدم. همچو آتش سرخ شده بود و می گفت: خانم جان! میشه یکبار دیگه با این بچه ها با این لباس خاکی ها و کفن پوش ها بیایم حرمت؟ خانم جان! آنجا از رقیه (س) نمی پرسم! از زخم زبان ها نمی پرسم! و ... دیگر اشک مجالش را نمی دهد و سخن گفتن برایش سخت! در پایان سخنانش "شهید احمد پاریاب" را خطاب قرار داد و گفت: مگر در جستجوی ربنایی تازه باشیم و گرنه صد دعا زین دست یک نفرین نخواهد شد. مترسانیدمان از مرگ ما پیغمبر مرگیم / خدا با ما که دلتنگیم سر سنگین نخواهد شد...و به پایان می برد سخنرانی خود را با ذکر این آیه شریفه "و سيعلم الذين ظلموا أي منقلب ينقلبون"


و دیگر چراغ های سالن خاموش و مداحان اهل بیت می روند و اول حاج شهروز حبیبی و بعد از آن روح الله بهمنی و عبدالرضا هلالی و ...