آشنایی با سوره‌های کتاب آسمانی/تکویر

آنگاه که خورشید در هم پیچید و دگرگون شود، آنگاه که ستارگان تیره شوند، آنگاه که حیوانات وحشی را گرد آورند، آنگاه که دریاها شعله ور گردد، آنگاه که نفوس (با جفت مناسبشان) در پیوندند، آنگاه که از آن دخترک زنده به گور شده سؤال شود که: به کدامین گناه کشته شده است؟ آنگاه که کارنامه ها گشوده شود، آنگاه که آسمان از جا کنده شود، آنگاه که آتش دوزخ افروخته گردد، آنگاه که بهشت را (به اهلش) نزدیک کنند. هر کسی بداند که چه فراهم کرده است.
با توجه به این آیات می بینید که 13 آیه مقدمه شده تا بگوید: هر کس در آن روز خواهد دانست که چه توشه ای برای خود مهیا کرده است.
آری انسان در وز قیامت، در نمایشگاه اعمال خویش آنچه را برای خود فراهم کرده است، می بیند.

در این آیات سخن از عشار به میان آمده است. عشار شتران ماده ای را می گویند که ده ماه از بارداریشان می گذرد و از اموال نفیس و ارزشمند در نزد عرب به حساب می آید. در آن روز این شتران، بی صاحب رها می شوند. این اشاره بدانست که: اموال گران قیمت که انسانها در دنیا به آن فخر می فروختند و برایشان اهمیت بسیار داشت، در آن روزی که بسیار مضطرب و سخت گرفتار حساب کارهای خویشند، اصلا مورد توجه نیستند.

آری همان اموالی که مردم در دنیا بر سر آن پنجه بر روی هم می کشیدند در آن روز هیچ مشکلی از آنان را حل نمی کند، بنابراین هیچ تمایلی به آنها وجود ندارد و بی صاحب به حال خود رها می باشند.

معنی پیوند بین نفوس در آیات مذکور این است که: در قیامت، مؤمنین با حوریان بهشتی و انسانهای پلید، با شیطانها همنشین خواهند بود.
در این سوره به ظلم و ستمی که بر دختران معصوم زنده به گور روا داشته می شد، اشاره می شود و می فرماید: از آن دخترکان سؤال می شود که به چه گناهی کشته شده اید؟
آری، آنروز، روز رسیدگی به داد مظلومان است و ستمکاران کیفر جنایات خویش را می بینند.

پی نوشت:

کتاب گلستان سوره‌ها – ص 150