در رابطه با مرض و روزه لازم است به چند نکته توجه شود :

* معیار در تشخیص مُضرّ بودن روزه خود شخص روزه گیرنده است نه دیگران ؛ بله اگر خودشخص نمی تواند تشخیص دهد به پزشک مراجعه می کند و سخن پزشک برای او حجت است چه آن پزشک مسلمان باشد یا کافر.

* تمارض و خود را به مریضی زدن ، مجوز خوردن روزه نیست.

* اگر مریض پیش از ظهر خوب شود و کاری که روزه را باطل می کند انجام نداده باشد باید نیت روزه کند و روزه آن روز را بگیرد.

* اگر شخص با این که روزه برایش ضرر دارد روزه بگیرد ، روزه اش باطل است.

 * مقصود فقها از مرض مجوّز خوردن روزه

مقصود فقها از مرضی که مجوز خوردن روزه است چند مورد می باشد :

الف : شخص سالم است ولی با گرفتن روزه مریض می شود .

ب : شخص مریض است و با گرفتن روزه ،  مرضش شدت پیدا می کند .

ج :  شخص  مریض است و با گرفتن روزه ، علاجش مشکل می گردد.

د : شخص  مریض است و با گرفتن روزه دیر تر خوب می شود .

بر این اساس ، چنانچه روزه گرفتن هیچ تأثیری در مرض شخص ندارد ، روزه گرفتن بر او واجب است.

تدوین : حجت الاسلام والمسلمین سید جعفر ربانی

منبع:حوزه