محمد جواد پرچمی:

ماییم مست جام تو یا زین العابدین

 

خانه خراب نام تو یا زین العابدین

 

هستیم مرغ بام تو یا زین العابدین

 

مست علی الدوام تو یا زین العابدین

 

پس می دهم سلام تو یا زین العابدین

 

دردم همینکه باتو دوا میشود بس است

 

ذکرم همینکه نام شما میشود بس است

 

لطف تو دستگیر گدا می شود بس است

 

وقتیکه مستجاب دعا می شود بس است

 

با رحمت مدام تو یا زین العبادین

 

با خاک تیره جز تو چه کس کرد زرگری؟

 

آب دهان کیست چنین کیمیا گری

 

آورده ام برات اگر دیده تری

 

فهمیده ام شکسته دلی خوب می خری

 

به به به این مرام تو یا زین العابدین

 

نزدیک شمس مثل عطارد شدیم ما

 

سنگیم و از دعات زمرد شدیم ما

 

کردی نگاه و مرد تهجد شدیم ما

 

فطرس که نه کنار تو هدهد شدیم ما

 

با اشتیاق دام تو یا زین العابدین

 

مهر غلامی پدرت بر جبین ماست

 

حب الحسین روز قیامت نگین ماست

 

شهبانوی مجلله شورآفرین ماست

 

نامش شرافت همه سرزمین ماست

 

ایران فدای مام تو یا زین العابدین

 

گرچه اسیر شد امة الله شد فقط

 

روشن ترین ستاره پس از ماه شد فقط

 

آواره حسین دراین راه شد فقط

 

مهریه اش بهشت روی شاه شد فقط

 

دلبست بر امام تو یا زین العابدین

 

نخل بهشت از رطبت بوسه میگرفت

 

جبریل از نماز شبت بوسه میگرفت

 

سجاده نیز از لقبت بوسه میگرفت

 

آنقدر حسین از دولبت بوسه میگرفت

 

جانم به این مقام تو یا زین العابدین

 

نزدیک ذات، جای سجودت مشخص است

 

بالای ساق عرش عمودت مشخص است

 

یکپارچه علیست وجودت ، مشخص است

 

زهرا در این قیام و قعودت مشخص است

 

حق کرده احترام تو یا زین العابدین

 

ذکر عروج حلقه رندان صحیفه ات

 

شد روشنایی شب ایمان صحیفه ات

 

نهج البلاغه ایست فروزان صحیفه ات

 

شد خط به خط برادر قرآن صحیفه ات

 

دارد شکر کلام تو یا زین العابدین

 

کیسه به دوش شب به شب مهربان شهر

 

آه ای یتیم دوست خرما و نان شهر

 

آقای دوستان خدا ای امان شهر

 

ابری شده است بار دگر آسمان شهر

 

با سجده غلام تو یا زین العابدین

 

مشتاق بوسه بر رخ ماه تو زینب است

 

ازاین به بعد پشت و پناه تو زینب است

 

یک اربعین تکیه گاه تو زینب است

 

وقتی علم به دوش سپاه تو زینب است

 

شد استوار گام تو یا زین العابدین

 

کشتی عشق را تو به ساحل رسانده ای

 

با دستهای بسته اگر خطبه خوانده ای

 

ابن زیاد را سرجایش نشانده ای

 

کاخ یزید را تو به خاری کشانده ای

 

احسنت بر قیام تو یا زین العابدین

 

آویز دست مادر من نذر مرقدت

 

دو گوشوار دختر من نذر مرقدت

 

فرشی که هست در بر من نذر مرقدت

 

چیزی نداشتم سر من نذر مرقدت

 

قبر بدون بام تو یا زین العابدین

 

شاید دوباره صحن و سرایی درست شد

 

بین مدینه نیز بنایی درست شد

 

یک گنبد امام رضایی درست شد

 

آخر ضریح های طلایی درست شد

 

آنجا به احترام تو یا زین العابدین

 

با ما ز دردهای شب قافله بگو

 

از زخم گردن و اثر سلسله بگو

 

از خار و پا و سوختن و آبله بگو

 

از طرز خنده های بد حرمله بگو

 

دور و بر خیام تو یا زین العابدین

 

با تو حدیث کرببلا ترجمة شد و

 

دانه به دانهء شهدا ترجمه شد و

 

با یک حصیر مرثیه ها ترجمه شد و

 

جسم مرمل بدما ترجمه شد و

 

با اشک صبح و شام تو یا زین العابدین

محمد بیابانی:

پر می کنیم از می گلوی باده ها را

 

تا مست باشیم انتهای جاده ها را

 

بعد از دو رکعت عشق بازی باز خواندند

 

در رکعت سوم همان دلداده ها را

 

امشب به سمت خانه ی سجاد انداخت

 

دست ارادت های ما سجاده ها را

 

خاکیم و مشتاقیم تا دامانی امشب

 

آنی بگیرد دست این افتاده ها را

 

بعد از پدر حالا پسر می آید از راه

 

خدمت کنید آقا و آقازاده ها را

 

این دومین نوریست که تا منجلی شد

 

او هم علی بن حسین بن علی شد

 

در آسمانم ماه را می بینم امشب

 

گمراهم اما راه را می بینم امشب

 

چشم سرم را بستم و با دیده ی دل

 

لبخندهای شاه را می بینم امشب

 

ارباب خوشحال است و من در دست هایم

 

مال و منال و جاه را می بینم امشب

 

در چشم های این علی دارم علی را

 

یا که رسول الله را می بینم امشب

 

می آید و با هر قدم در زیر پایش

 

جان های خاطرخواه را می بینم امشب

 

حالا که آقای دعا دارد میاید

 

ما را خدا ای کاش قربانش نماید

 

فخر است امشب آسمان را بر زمینش

 

می خندد و افلاک حیران طنینش

 

دست حسین بن علی امشب رکاب و

 

روی علی بن حسین آمد نگینش

 

بی تاب شد، لبخند زد، رویش گل انداخت

 

وقتی که لب های علی شد بوسه چینش

 

خالی ست جای فاطمه هرچند اما

 

خوابیده با لالایی ام البنینش

 

در سوم شعبان رسید از راه، شاه و

 

در پنجمین روزش رسیده جانشینش

 

روح دعا، مرد خدا، جان حسین است

 

او وارث ملک سلیمان حسین است

 

با تیرهایی که روان از چشم جادوست

 

صید غزال نرگس او هرچه آهوست

 

حافظ! بگو باد صبا تا باز آرد

 

عطر خوشی از نفحه های گیسوی دوست

 

حالا که سجاد است و زین العابدین است

 

محراب ما طاق و رواق آن دو ابروست

 

محصول پیوند عرب ها و عجم هاست

 

طفلی که کسری زاده است و هاشمی خوست

 

چون همسری پادشاه کشور عشق

 

این افتخار مادری شهربانوست

 

این افتخار مردم این آسمان است

 

اربابمان داماد ما ایرانیان است

 

با یک نگاهت سنگ هم اعجاز کرده

 

در راه اثباتت حجر لب باز کرده

 

نه دوستانت که ید عقده گشایت

 

از دشمانت هم گره ها باز کرده

 

حتی دعاهایت؛ جدا از حرف هایت

 

در علم حرفی تازه را آغاز کرده

 

شاگردهایت را هم این اسلوب تدریس

 

آموزگار آسمان! ممتاز کرده

 

هر کس فرازی از ابوحمزه شنیده

 

تا قاب قوسین خدا پرواز کرده

 

هروقت میخواهم که قلبم را بشویم

 

باید "الهی لاتودبنی" بگویم

 

با دست لبریز از دعایی که تو داری

 

ما را ببر سمت خدایی که تو داری

 

حرفی بزن تا جام من لبریز گردد

 

از باده های حرف هایی که تو داری

 

گرم مناجات است شب های ملائک

 

با لحن جانسوز صدایی که تو داری

 

پرواز خواهم کرد با بالی که خاکی ست

 

یک روز تا صحن و سرایی که تو داری

 

ما را شبی مهمان خان روضه ات کن

 

در خانه ات، در کربلایی که تو داری

 

هر جا که باشی کربلا آنجاست آقا

 

انگار هر روز تو عاشوراست آقا

 

آزادی از بند اسارت در اسارت

 

دست خدا بوده است یارت در اسارت

 

در مجلس حکام، بر منبر نشستی

 

بر روی کرسی صدارت در اسارت

 

بر دشمنت هم باب بخشش باز کردی

 

یعنی شدی پیک بشارت در اسارت

 

با دست بسته باز دستی باز داری

 

وقتی عطا گشته است کارت در اسارت

 

جسم شهیدان را که کفن و دفن کردی

 

با اشک می خواندی زیارت در اسارت

 

ای آسمان، شرمنده از باران چشمت

 

دست مرا پر می کند احسان چشمت

 

باران چشمان تو را باران ندارد

 

ای آسمان! که بارشت پایان ندارد

 

هر روز، یعقوبی! ز داغ یوسفی که

 

پیراهنی را هم از او کنعان ندارد

 

حد اقل آبی بنوش آقا که چشمت

 

دیگر برای گریه کردن جان ندارد

 

هنگام قرآن خواندنت هم گریه کردی

 

بر حرمتی که قاری قرآن ندارد

 

گفتی مرا ای کاش که مادر نمی زاد

 

چه دیده ای که بدترش امکان ندارد؟

 

بعد از بلای شام، شامت را سحر نیست

 

بعد از عمو در آسمانت یک قمر نیست

مهدی علی قاسمی :

 

مرغ دل باز هم غزل خوان شد

 

پنجمین روزِ ماه شعبان شد

 

دو سه روزی به کربلا رفت و

 

حال آمد دخیل سلطان شد

 

اول آمد سراغ خانه ی او...

 

...هرکسی از ازل مسلمان شد

 

هر که سجده نکرده بر درِ او

 

آخر از مسلکش پشیمان شد

 

پینه بسته است روی پیشانیش

 

سید الساجدین دوران شد

 

آنقدَر کیسه روی دوش گرفت

 

نیمه شب ها گدا فراوان شد

 

از ابوحمزه های او بوده

 

نفْس بیمار اگر که درمان شد

 

امشب آمد گلی به عالم که

 

مایه ی آبروی ایران شد

 

کاش بینم بقیع او مثل

 

بارِگاه شه خراسان شد

 

کار او بود اگر که چشمانم

 

چشمه گردید و پر زِ باران شد

 

اصلا از گریه های هرشب اوست

 

که به روی لبم حسین جان شد

 

تا چهل سال آب را دید و

 

روضه خوان گلوی عطشان شد

 

تا چهل سال اگر ذبیحی دید

 

مشکلش آب دادن آن شد

 

تا که چشمش به شیرخوار افتاد

 

یاد طفل رباب گریان شد

 

گریه های محرمم از اوست

 

شال مشکی و پرچمم از اوست

 

هادی ملک پور:

ای روح شعر از فورانت به ما بده

یک شمه از شمیم روانت به ما بده

ما مستمند های در خانه ی تو ایم

یک تکه نان ز گوشه ی خوانت به ما بده

ما را به دره می برد این راه نابلد

از نور چشم راه نشانت به ما بده

ایمان هم از عصاره ی جان تو خلق شد

یک جرعه از عصاره ی جانت به ما بده

جامی از آن صراحی ناب صحیفه را

با طعم دل نشین بیانت به ما بده

ما گوشمان خمار مناجات های توست

از آن شراب روح تکانت به ما بده

بار غمت بضاعت این شانه ها که نیست

سهمی ازآن به رسم امانت به ما بده

سینه زنیم گریه ولی چیز دیگری است

جایی میان گریه کنانت به ما بده

ما کشتگان تیر غم و غمزه ی توایم

مست از فراز های ابو حمزه ی تو ایم

 

سید پوریا هاشمی:

 

سجاده ایم پهن برای دعا شدیم

 

نائل به همنشین شدن اولیاء شدیم

 

تاثیر کرد خصلت خوبان به روی ما

 

از یمن سجده های سحر باخدا شدیم

 

از دستباف بودنمان خیر دیده ایم

 

پاخورده ایم و از شرفش پربها شدیم

 

هر نخ زما مطهر انفاس دلبر است

 

با این حساب هم نفس کبریا شدیم

 

شکرخدا به طالعمان مهر عشق خورد

 

پاگیر لطف بی حد و حصر شما شدیم

 

اصلا چه حاجت است به آب و گلاب ها

 

ما پاک از طهارت این گریه ها شدیم

 

وابستگی به یار اثراتش مشخص است

 

فارغ زما چو یار شد از غصه تا شدیم

 

هرچند دست جمع زمین خورده ایم ما

 

گفتند عشق و پیش قدمهاش پا شدیم

 

سجاده ایم قسمت ما شور و شین شد

 

یعنی که پای بوسی ابن الحسین شد

 

امشب مدینه حال و هوایش معطر است

 

از شوق چشم منتظر آسمان تر است

 

باران گرفت و جان دوباره به خاک داد

 

ابر نگاه تو چقدر سبزه پرور است

 

کاسه بدست ها همه از راه میرسند

 

باب المراد عالم و آدم همین در است

 

امشب به آفتاب قمر فخر میکند

 

در خانه ی حسین مهی جلوه گرتر است

 

گهواره را نگاه کنید عشق آمده

 

زهراست یا حسین حسن یا که حیدر است

 

پیغمبری چقدر برازنده اش بود

 

پیشانی اش تجلی نور پیمبر است

 

طرز نگاه کردنش آیینه ی علی است

 

بر قاب صورتش رخ زهرا مصور است

 

ما از ازل ملازم خاک ره تواییم

 

مارا نوشته اند گدا چون مقدر است

 

تا چند کفر؟باده ی ایمانیم بده

 

یعنی که از صحیفه مسلمانیم بده

 

هرکس ز عشق تاب و تبش شهره میشود

 

بیش از همه غم و تعبش شهره میشود

 

زردی رویش از اثر سجده های روز

 

یا اینکه سجده های شبش شهره میشود

 

مادر بزرگ زاده و بابا شه قریش

 

خیلی بجاست گر نسبش شهره میشود

 

مسکینک فقیرک یاربش آشناست

 

دربین خلق ذکر لبش شهره میشود

 

تا روز حشر کار ابو حمزه اش گرفت

 

هرکس که گشت منتسبش شهره میشود

 

شمشیر خطبه اش کمر شام را شکست

 

اینگونه تا ابد غضبش شهره میشود

 

نخلی که آبیاری دست کریم شد

 

در شهر مزه ی رطبش شهره میشود

 

سر میدهیم پای تو عشق است عشق عشق

 

عاشق دل بلا طلبش شهره میشود

 

تطهیر آب وام گرفته ز طهر توست

 

خورشید آسمان و زمین جای مهر توست

 

ازبس کلام معجزه دار تو نور داشت

 

خورشید شد هرآنکه به پایت حضور داشت

 

وقتی که دست و پای تو از سجده آب شد

 

در عرش خود خدای تو حس غرور داشت

 

حاجی ناشناخته ی کاروان حج

 

در قافله به یمن تو نعمت وفور داشت

 

نزدیک ها که جای خودش لطف ویژه ای

 

آقای خوب ما به گدایان دور داشت

 

جبرئیل میرسید به پابوسی اش مدام

 

وقتی که در نماز دم یا غفور داشت

 

تو حضرت کلیمی و ادعیه شاهد است

 

محراب خانه ی تو شباهت به طور داشت

 

لطف دعای نیمه شبت بر همه رسید

 

از برکت صحیفه ی تو دین زبور داشت

 

زخم زبان و طعنه اگرچه زیاد خورد

 

ایوب آل فاطمه قلبی صبور داشت

 

آماده ایم رخصت افروختن بده

 

پروانه ایم اذن ز غم سوختن بده

 

اصلا چه شد که روی تو در آفتاب سوخت؟

 

هروقت خورد بر لب خشک تو آب سوخت

 

اصلا چه شد که خیمه ات آتش گرفته بود؟

 

در بین شعله های جهنم کتاب سوخت

 

پای تورا به ناقه ی رم کرده بست شمر

 

از کربلا به کوفه تنت زین عذاب سوخت

 

در گیرو دار ردشدن همسرت ز شام

 

آتش سراغ معجرش آمد نقاب سوخت

 

رجاله ها بصورتتان سنگ میزدند

 

از طعنه های شهر دلت بی حساب سوخت

 

برروی زخم گردن تو مرهمی نبود

 

وقتی که از حرارت سرب مذاب سوخت

 

دید چگونه چوب به لبهای عشق خورد

 

دیدی چگونه از غم این سر رباب سوخت

 

یعقوب دل شکسته چهل سال آزگار

 

چشمت به یاد روضه ی بزم شراب سوخت

 

گفتم رباب و روز و شبم رنگ غم گرفت

 

"بس کن رباب"عمه ی سادات دم گرفت

 

رضا اسماعیلی:

 

نذر تو کردم دلم را ، مولای من ! بار دیگر

 

از کوچه باغ دل من ، ای روح آیینه بگذر

 

امروز ، روز بهشت است ، عطر تو می بارد از عرش

 

از عطر ناب حضورت ، شد آفرینش معطر

 

هستی ز نورت جوان شد ، خورشید در آسمان شد

 

شد فجر صادق شکوفا ، شب شد ز نور تو پرپر

 

رفت از جهان بوی پاییز ، آمد بهاری دل انگیز

 

در ذهن خاک سترون ، شد باغ مینو مصور

 

ما را اجابت کن ای عشق ، ای قبله گاه ملایک !

 

ما را اجابت کن ای عشق ، سجاد ، نور مطهر

 

تبریک یاران سحر شد ، خورشید دین جلوه گر شد

 

نور خدا منتشر شد ، در این جهان بار دیگر

 

علی اکبر لطیفیان:

تا خداوند میرسم با تو

 

با خداوند میرسم تا تو

 

همه در وحدت تو گم شده اند

 

من تو ما تو شما تو آنها تو

 

ما مسیر تو را عبور شدیم

 

راهِ سیر و سلوكی ِما تو

 

عبدم و لافقیر الا من

 

ربی و لاكریم الا تو

 

آنكه از تو سبو گرفته منم

 

بارها آبرو گرفته منم

 

چه مقامیست مادر تو شدن

 

مثل پروانه ی سر تو شدن

 

بال جبریل ِعرش مال خودش

 

راضی ام با كبوتر تو شدن

 

علیِّ اكبر است و آرزوی

 

چند سالی برادر تو شدن

 

میشود برتر از سلیمان شد

 

ظرف یك روز نوكر تو شدن

 

این غلام سیاه را نفروش

 

كردم عادت به قنبر تو شدن

 

به خدای یگانه می ارزد

 

كشته ی نام اطهر تو شدن

 

پدرت هم به تو ولی میگفت

 

بابی أنت یا علی میگفت

 

آمدی و حسین خندان شد

 

همه جا جز بقیع چراغان شد

 

آمدی و به بركت نامت

 

نام جدت علی فراوان شد

 

مادرت شد عروس زهرا و

 

افتخارش نصیب ایران شد

 

آشنا با صحیفه اش كردی

 

هركه بر سفره ی تو مهمان شد

 

رمضان ماهِ سِرِّ شعبان است

 

رمضان شرح ماه شعبان شد

 

عده ای كه به پات افتادند

 

به مناجات راهشان دادند

 

ابر و خورشید و ماه در كارند

 

خاكی از زیر پات بردارند

 

تب تو تب نبود درمان بود

 

راویان تب تو بیمارند

 

دوستان قدیمی زهرا

 

به تو و مادرت بدهكارند

 

در اسیری مادرت حتی

 

از مقامات او خبر دارند

 

هرچه مِهریه اش گران باشد

 

باز قوم علی خریدارند

 

به غلامت بگو دعا بكند

 

این گرفتارها گرفتارند

 

با مناجات تو ملائكه هم

 

سر شب تا به صبح بیدارند

 

تا نگاهی به بالشان بكنی

 

از كرم خوش به حالشان بكنی

 

كاش میشد بنا درست كنند

 

گنبدی از طلا درست كنند

 

همه جای مدینه را نه، نه

 

لااقل پنج تا درست كنند

 

گرد و خاك بقیع را ببرند

 

تا برایم دوا درست كنند

 

شیعیان حاضرند با گریه

 

آستان تو را درست كنند

 

با النگوی دختران عجم

 

چند ایوانْ طلا درست كنند

 

سنگها میخورد بر سر تو

 

تا كه شاید صدا درست كنند

 

عمه را زد ولی سر تو شكست

 

هم سر عمه هم سر تو شكست

 

حسن لطفی:

 

سوی مجنون برسانید كه لیلایی هست

 

ما شنیدیم در این شهر كه آقائی هست

 

دورِ این خانه شلوغ است اگر جائی هست

 

دردمندیم و دلی خوش كه مداوائی هست

 

شب عید است بیائید حنا بگذاریم

 

سر به خاكِ قدمِ مردِ دعا بگذاریم

 

تا پدر چشم به چشمانِ تو احیا دارد

 

پَرِ گهواره­ی تو روحِ مسیحا دارد

 

و حسن خیره به چشمانِ تو نجوا دارد

 

نوه­ی حضرت زهراست تماشا دارد

 

جلوه­ی تام علی بر تو مباركبادا

 

سومین نام علی  بر تو مباركبادا

 

فطرسی آمده و از تو پری می خواهد

 

از تو عیسی نفسِ ناب تری می خواهد

 

یوسف از دستِ تو مژگانِ تری می خواهد

 

كه غبارِ قدمت رفته گَری می خواهد

 

یا كریمیم و سرِ جاده­ی تو شیعه شدیم

 

ما كنارِ پرِ سجاده­ی تو شیعه شدیم

 

عشق وقتی به نهایت به نهایت برسد

 

تازه شاید كه سرش بر كفِ پایت برسد

 

چشمِ جبریل اگر سوی عبایت برسد

 

نه محال است مقامش به گدایت برسد

 

نه فقط پهنه­ی افلاك نمك گیر تواند

 

تو از این كشور و این خاك نمك گیر تواند

 

مثلِ پیراهنِ یوسف كه به كنعان آمد

 

مثلِ ابری كه سرِ خاك بیابان آمد

 

صاحب خانه­ی خود جانبِ ایران آمد

 

خانه­ی مادریش شاهِ خراسان آمد

 

خاكِ ما خانه­ی تو سایه مطلق داری

 

حقِ آب و گِل و بر گردنِ ما حق داری

 

عشقِ ایرانیِ ما كارِ بنایت با ماست

 

حوض و فوّاره و ایوانِ طلایت با ماست

 

طاقِ گلدسته، رواق، آینه هایت با ماست

 

خادمیِ حرم و صحن و سرایت با ماست

 

طرحِ زیباتری از باغِ جنان می سازیم

 

و ضریحِ نویی با فرشچیان می سازیم

 

مصلحت بود اگر شیرِ خدا می گشتی

 

تو علی هستی و شمشیرِ خدا می گشتی

 

مست از جلوه­ی تكبیرِ خدا می گشتی

 

تكسوارِ عرب و شیرِ خدا می گشتی

 

بازوی هاشمیت تیغ اگر بر می داشت

 

كربلا زیرِ قدم هات تَرَك بر می داشت

 

رخصتت بود اگر یك تنه لشكر بودی

 

میمنه، میسره بودی و مكرّر بودی

 

ای امام ابنِ امام از همه بهتر بودی

 

رخصتت بود اگر حضرتِ حیدر بودی

 

كربلا دید پدر را نفست یاری كرد

 

وه كه با نامِ تو عباس علمداری كرد

 

واژه ات خطبه شد و تیغِ علی وار آورد

 

خطبه ات شورِ علی در دلِ پیكار آورد

 

چه بلائی به سرِ كاخِ ستمكار آورد

 

شیعه را با شب و شمشیر و دعا با آورد

 

با تو در شام عجب معركه بر پا شده است

 

كه دعا گوی شما زینبِ كبری شده است

 

 

 

 

منبع : شعر شاعر ، اشعار ارسالی ، حسینیه