غلامرضا سازگار:

ای بام صبح، خورشید، ای شب، سحر مبارك

در دامن ستاره، قرص قمر مبارك

بر گلبن ولایت یاس دگر مبارك

طوبی ثمر مبارك، دریا گهر مبارك

میلاد ماه آمد، خورشید راه آمد

یوسف ز چاه آمد، میر سپاه آمد

شمشیر آل هاشم، شیر حسین و حیدر  

دریای معرفت را در كف گهر ببینید

بعد از طلوع خورشید قرص قمر ببینید

شیر خدا علی را، شیر دگر ببینید

در ماه روی عباس، روی پدر ببینید

روح فتوت است این، جان محبت است این

دریای غیرت است این، سقای عترت است این

دادند بوالحسن را امشب حسین دیگر

گلبوسة ولایت، بر چشم و فرق و دستش

ناخورده شیر، دادند، پیمانة الستش

شد در نگاه اول، وقف حسین هستش

از اشك شوق لبریز، شد جام چشم مستش

از عشق رنگ و بو داشت، در مهد های‌وهو داشت

با یار گفتگو داشت انگار آرزو داشت

ناخورده شیر، گردد، قربانی برادر

امّ ‌البنین گرفته، در دست ماهپاره

ای آسمان بیفشان، در مقدمش ستاره

آغوش یار بر او، گردیده گاهواره

گوید هزار نكته، چشمش به یك اشاره

من جان نثار یارم، سر روی دست دارم

این قلب بی‌قرارم، این چشم اشكبارم

از گاهواره روحم، در كربلا زند پر

در هر نی وجودم، آوای نی نوایی است

شورم همه حسینی، عشقم همه خدایی است

جانم، تنم، وجودم، دستم، سرم، فدایی است

عالم همه بدانند، عباس كربلایی است

ایثار دین و دینم، زخم است زیب و زینم

مرگ است نور عینم، من عاشق حسینم

كو مرگ تا بگیرم، او را چو روح در بر

دریای سرخ غیرت، روح وفاست عباس

خون حسین یعنی، خون خداست عباس

عشاق جان به كف را، فرمان رواست عباس

باب الحوائج خلق، مشكل گشاست عباس

مهر و وفاش عادت، دلداده‌اش عبادت

از لحظة ولادت، تا لحظۀ شهادت

عشق حسین در دل، شور حسین در سر

ناخورده شیر مادر، زد ساغر بلا را

در مهد ناز می‌دید، صحرای كربلا را

خوشتر ز شیر نوشید، صهبای سرخ لا را

از لحظۀ ولادت، بشنید این صلا را

تو كشتۀ ولایی، تو عاشق بلایی

عطشان بحر لایی، سقای كربلایی

زیبد كه بوسدت دست، شیر خدا مكرر

تا حشر می‌درخشد، در موج بحر، نامت

در عین خشك كامی، دریاست تشنه كامت

حسرت برند عشاق، در حشر بر مقامت

از اولیا درودت، از انبیا سلامت

خون برادر تو، جوشد به پیكر تو

از پای تا سر تو، زهراست مادر تو

بهر شفاعت آرد، دست تو را به محشر

ای تشنۀ لب تو، آب حیات، عباس

باب المراد عباس، باب النجات، عباس

گردیده دور قبرت، آب فرات، عباس

خون خدات فرمود، جانم فدات، عباس

خوی حسین خویت، روی حسین رویت

چشم حسین سویت، میثم گدای كویت

لطفت نمی‌گذارد، او را برانی از در

 

حسن بیاتلو:

ظرف خالی دوباره پر شده است

آسمان از ستاره پر شده است

 

هر دو چشم ستاره بارانم

ازشعف ازنظاره پر شده است

 

همه ی شهر گوششان امشب

از اذان مناره پر شده است

 

برگ برگ تمام دفترم از

غزل و چهارپاره پر شده است

 

يادت افتاده ام كه اين گونه

شعرم از استعاره پر شده است

 

نوبت شعر خواني من شد

سالن جشنواره پر شده است

 

 

 من به نامت شروع خواهم كرد

به مقامت خضوع خواهم كرد

 

 

 به گدایی همين كه چيره شديم

به شب آسمان كه خيره شديم

 

ناگهان نوری از خدا آمد

ساكن گوشه ی جزيره شديم

 

همه از دوری قمر بوده

اگر اينگونه تار و تيره شديم

 

لطف زهرا به ما رسيده كه ما

نوكر ساقی عشيره شديم

 

نذر بی دستی ابوالفضلش

بسته ی دست دستگيره شديم

 

 

نفسی يا اگر حياتی هست

از دم توست التفاتی هست

 

 

آسمان زير دست دستانت

ماه و خورشيد هر دو مهمانت

 

نه فقط شيعه،ارمنی هم شد

شامل سفره هاي احسانت

 

هركسی ميخورد گره كارش

به تو رو ميزند - به قربانت

 

چقدر كشته مرده داری تو

آذری ها چه قدر ميخوانت

 

وقت رزمت پر از حماسه و شور

به به از اين خروش و طوفانت

 

گيسويت را به روی شانه بريز

كه  شوم  باز  هم  پريشانت

 

در امان نيست دشمنت هرگز

از  رجزهای  تيغ  بُرّانت

 

عجبی نيست از دلاوری ات

همه ی دشت گشته حيرانت

 

به مصاف تو هر كه می آيد

می زند جا ز ترس پيكانت

 

 

پدر مشك ، صاحب دريا

السلام عليك يا سقا

 

 

حس خوب پريدن پرها

آسمان همه كبوتر ها

 

اوج فهميدن من و مایی

ای تو بالاتر از فراتر ها

 

ای قيامت شكوهی از قدت

باعث رويش صنوبر ها

 

حاجت پشت هر در بسته

ای كليد تمامی درها

 

گره كور مادرم با توست

ای مجيب تمام مضطر ها

 

بانی سفره های نان و پنير

آش نذری دست مادر ها

 

از تبار دلاوران عرب

از نژاد امير خيبر ها

 

پسر ذوالفقار صفين و

پدر رزم مالكْ اشترها

 

تيغ تو تا نيامده بخشيد

خاتمه بر تمامی شرها

 

 

معنی لا فتايی يا عباس

دومين مرتضایی يا عباس

 

 

جذبه ی دلبری تو غوغاست

فن عاشق کشی تو زیباست

 

نفسی هم قدم شدن باتو

آرزوی اهالی بالاست

 

رسم مردانگی تو مثل است

ادبت هم  زبانزد  دنیاست

 

 مشک خالیت هم جواب همه است

لب خشک تو حسرت دریاست

 

زهره ها را درید نعره ی تو

رعد و برق نگات واویلاست

 

اذن میدان نداشتی ورنه

هنر تو حماسه در هیجاست

 

آه از آن زمان تلخی که

دید ارباب دور تو بلواست

 

بین یک مشت کوفی بی رحم

سر سردار لشکرش دعواست

 

خوش بحالت که لحظه ی آخر

سر تو روی دامن زهراست

 

 

آنکه میخواستی سرت آمد

فاطمه  جای  مادرت  آمد

 

امیر فرخنده:

سلام حیدر خون خدا ابوفاضل

تو اسوه ی ادبی و حیا ابوفاضل

سلام ماه بنی هاشمی خوش آمده ای

به خانه ی پدرت مرتضی ابوفاضل

همیشه حامی خواهر برادرت هستی

فدای غیرتت ای باوفا ابوفاضل

تو آمدی که غلام حسین باشی و بس

به عشق حضرت ما مبتلا ابوفاضل

همیشه باب الحوائج شدی برای همه

همیشه بوده ای مشگل گشا ابوفاضل

گره نخورده به کار کسی که در همه حال

فقط زده ست شما را صدا ابوفاضل

هنوز کار منه خسته پیشتان گیر است

هنوز ذکر لبم هست یا ابوفاضل

منبع : حدیث اشک ، شعر شاعر