اول خودت معروف شو و چشمت را آلوده به خلاف دیگران نکن. چون اگر نگاه کردی و اذیّت شدی نمی‌توانی حق او را ادا کنی. ولی وقتی سرت را بر گرداندی و به حال خود آمدی خیر خواه او می‌شوی. نگاه می‌کنی می‌بینی آدم بیچاره‌ای است. با یگانگی با هم صحبت می کنید. یک وقت می‌بینی علاج شد.
در امر به معروف و نهی از منکر نباید سرّ افراد را شکافت و گرنه می‌گوید: به شما چه؟ اگر قصد شما هدایت است و پرده‌اش را بدری بدتر می‌شود. خدا دوست ندارد. بلکه با سلام و علیک و حال و احوال، با ملاطفت و نرمی، با هم صحبت می‌کنید. او هم خودش می‌فهمد.
امر به معروف و نهی از منکر خیلی لطایف دارد. اگر حقش را ادا کنی شخصی را که امر به معروف کرده‌ای مبلغ مقصد شما می‌شود. ولی اگر اذیّت شد مخرّب مقصد شماست. هر جا برود می‌گوید: اینها بدجنسند، چنین و چنانند. اگر از شما اخلاق و صفا و وفا و یگانگی دید مبلغ مقصد شماست. هرجا بنشیند می‌گوید: آدم‌های خوبی هستند، خیلی با اخلاق با من حرف زد، خیلی مرا درست کرد، به داد من رسید، اصلا مرا نجات داد.

پی نوشت:

کتاب طوبی محبت – ص 146
مجالس حاج محمد اسماعیل دولابی

منبع:تسنیم