بنابراین، اگر مثلا پرده‌ای هم دور عمل خود بکشیم، فایده ندارد و دید امام(ع) نافذتر است و در برابر چشمان وقاع بین او(ع) مانع و حایل ایجاد نمی کند. هم چنین در روایت امام(ع) مقابله و محاذات(2) شرط نیست، بلکه هر جا که نشسته، بر ارضین سقلی و سماوات سبع و مافیهن و ما بینهن اشراف دارد. خداوند متعال می‌فرماید:

(وَ ءَاتینهُ الحُکُمَ صبیا ) در حال کودکی، حکم را به او عطا کردیم.

و نیز می‌فرماید:

(قال انی عبدالله ءَاتنی الکتب و جعلنی نبیا)(3)

گفت من بنده خدایم، خداوند به من کتاب عطا کرده و پیامبر قرار داده است.

اگر مساله‌ امام شناسی بالا رود، خداشناسی هم بالا می‌رود؛ زیرا چه آیتی بالاتر از امام(ع)؟! امام آیینه‌ای است که حقیقت تمام عالم را نشان می‌دهد؟