عَنْ أَبِي عُبَيْدَةَ الْحَذَّاءِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ لِي أَ لَا أُخْبِرُكَ بِأَشَدِّ مَا فَرَضَ اللَّهُ عَلَى خَلْقِهِ قَالَ نَعَمْ قَالَ إِنَّ مِنْ أَشَدِّ مَا فَرَضَ اللَّهُ عَلَى خَلْقِهِ إِنْصَافَكَ النَّاسَ مِنْ نَفْسِكَ وَ مُوَاسَاتَكَ أَخَاكَ الْمُسْلِمَ فِي مَالِكَ وَ ذِكْرَ اللَّهِ كَثِيراً أَمَا إِنِّي لَا أَعْنِي سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ إِنْ كَانَ مِنْهُ، لَكِنْ ذِكْرَ اللَّهِ عِنْدَ مَا أَحَلَّ وَ مَا حَرَّمَ فَإِنْ كَانَ طَاعَةً عَمِلَ بِهَا وَ إِنْ كَانَ مَعْصِيَةً تَرَكَهَا.

ابو عبيده حذاء گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود: شما را به مهمترين واجبات خداوند مطلع سازم گفتم: بفرمائيد فرمود: مهمترين آنها اين است که نسبت به مردم انصاف داشته باشی و با برادرانت در مال خود مواسات كنى و همواره ياد خدا باشى و ذكر بگوئى.

البته مقصود من از ذکر اين نيست كه هميشه «سبحان اللَّه و يا الحمد للَّه و يا لا اله الا اللَّه» بگوئى اگر چه اينها هم ذكر هستند، بلکه مقصود از ذكر آن است كه هر گاه به حرامى رسيدى آن را ترک کنی و از خداوند اطاعت كنى و اوامر او را انجام دهى .

بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهارج66ص405