آن کسی که نمی تواند چشم خود را نسبت به نامحرم کنترل کند نمونه فزون خواهی است؛ یعنی همسر دارد ولی، نعوذبالله و نستجیربالله، پناه به ذات حضرت حق، باز هم چشمش به ناموس دیگران است، این فزون خواهی است.

 مال دارد امّا همیشه خود را فقیر می بیند. بعضی این طورند همیشه خود را ناچیز می بینند، احساس می کنند نه من کم دارم، این فزون خواهیست.

اوّلین خصوصیّت شناخت نفس امّاره این است که فزون خواهی در انسان زیاد می شود. اگر می خواهیم بشناسیم که کدام نفس امّاره است، این است. و الّا اولیاء خدا از همین «کُلُوا مِن طَیِّباتِ ما رَزَقناکُم» [۱] استفاده می کنند امّا نه در حدی که شهوت رانی شکم داشته باشند، می خورند برای این که «قَوِّ عَلَی خِدمَتِکَ جَوارِحِی» [۲]، نه می خورند حتّی به این عنوان که می خورند، «قَوِّ عَلَی خِدمَتِکَ جَوارِحِی» می خورند که در راه خدا قرار بدهند و الّا غیر از این فزون خواهی می شود.

 عزیزان! این را به عنوان کد به ذهنتان بسپارید: این که اولیاء خدا آرام آرام به آن مقامات الهی می رسند، اوّل کارشان این است که با فزون خواهی درون خودشان مبارزه می کنند. اگر ما توانستیم این کار را بکنیم برنده ایم.

پی نوشت:
۱ . بقره/ ۱۷۲
۲ . فرازی از دعای کمیل

برگرفته از درس اخلاق آیت الله قرهی (دامت برکاته). مسجد کوی دانشگاه تهران - ۱ دی ماه ۹۱