گرچه خداوند باب توبه را برای بازگشت انسان از مسیر گناه و خطا باز گذاشته است اما هستند افرادی که خدا به سبب عملشان حتی از آنها توبه ای نمی خواهد.
عقیق:ناسازگارى با دیگران و عدم مدارا با اطرافیان در اسلام مورد نکوهش بوده و برای عامل خود آثار سوئی را رقم می زند، چنان که حضرت باقر (ع) فرمودند: «آن كس كه ناسازگارى بهرهاش گردد ايمان از او در پس پرده رود.»
مجلسى عليه الرحمة گويد: سرّ اينكه شخص ناسازگار از ايمان دور مى شود اين است كه اولا: مؤمنين را آزار دهد و اين مخالف ايمان است، زيرا مؤمن كسى است كه مسلمانان از دست و زبانش آسوده و در امان باشند، و ثانيا بواسطه ناسازگارى از طلب دانش كه بوسيله او به پايه كمال ايمان رسد محروم ماند، زيرا اسباب طلب آن برايش فراهم نگردد.
و پوشيده نماند كه ناسازگارى تا آنجا نكوهيده و مذموم است كه نرمش و ملايمت ممكن باشد و كار به مسامحه در دين نكشد و گر نه ناپسند و مذموم نخواهد بود چنانچه اميرالمؤمنين (ع) فرمودند: «مدارا كن تا آنجا كه نرمش سزد، و به تندى رفتار كن آنجا كه ملايمت سود ندهد.»
و نيز حضرت (ع) می فرمایند: «رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمودند: «اگر ناسازگارى ديده شود، چيزى در ميان مخلوقات خدا زشت تر از آن نباشد.»
علاوه بر این، در آموزه های اسلام از بدخوئى نیز پرهیز داده شده و نسبت به ترک و دوری از آن سفارش شده است و حتی آن را دلیل از بین رفتن حسنات و اعمال نیک انسان دانسته اند.
امام صادق (ع) در این باره فرمودند: «بدخوئى كردار را تباه سازد، چنانچه سركه عسل را تباه كند.»
و نيز آن حضرت (ع) می فرمایند كه رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمودند: «خداى عز و جل از صاحب خوى بد توبه نخواسته»، عرض شد: اى رسول خدا (ص)! اين چگونه باشد؟ فرمودند: «به جهت اينكه هر گاه از گناهى توبه كند در گناه بزرگترى افتد.»
مرحوم مجلسى در شرح حديث گويد: كه خوى بد صاحب خود را از توبه جلوگيرى كند و اگر توبه نيز كند از باقى ماندن بر آن ممانعت كند تا بدان جا كه اگر از گناهى توبه كند در گناه بزرگترى افتد، زيرا اين خوى اگر معالجه نشود روز به روز بزرگتر و شديدتر گردد، پس گناه بعدى بزرگتر از اولى است، و خلاصى از آن فقط به معالجه علمى و عملى آن حاصل شود.
همچنین، از امام صادق (ع) روایت شده است که فرموده اند: «هر كه خوى او بد است خود را شكنجه دهد.»
مجلسى (ره) گويد: زيرا خودش از خويشتن در رنج است چون بر آشفتگى و حركات روحى و جسمى به تن و جانش زيان رساند، و چون غضبش فرو نشيند از كرده خويش پشيمان گردد و خود را سرزنش كند، و گذشته بدخوئيش را غالبا مردم تحمل نكنند و او را (در مقابل بدخوئيش) آزار كنند، و از او كنارهگيرى كنند و در هيچ كارى او را كمك نكنند، و چون باعث آنها خودش بوده پس گويا خودش خويشتن را شكنجه كرده است.
و نيز حضرت (ع) می فرمایند: «خداى عز و جل به برخى از پيغمبران وحى كرد: كه بدخوئى كردار را تباه سازد مانند سركه كه عسل را تباه كند.»
پی نوشت:
برگرفته از اصول کافی
منبع:قدس
211008
مجلسى عليه الرحمة گويد: سرّ اينكه شخص ناسازگار از ايمان دور مى شود اين است كه اولا: مؤمنين را آزار دهد و اين مخالف ايمان است، زيرا مؤمن كسى است كه مسلمانان از دست و زبانش آسوده و در امان باشند، و ثانيا بواسطه ناسازگارى از طلب دانش كه بوسيله او به پايه كمال ايمان رسد محروم ماند، زيرا اسباب طلب آن برايش فراهم نگردد.
و پوشيده نماند كه ناسازگارى تا آنجا نكوهيده و مذموم است كه نرمش و ملايمت ممكن باشد و كار به مسامحه در دين نكشد و گر نه ناپسند و مذموم نخواهد بود چنانچه اميرالمؤمنين (ع) فرمودند: «مدارا كن تا آنجا كه نرمش سزد، و به تندى رفتار كن آنجا كه ملايمت سود ندهد.»
و نيز حضرت (ع) می فرمایند: «رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمودند: «اگر ناسازگارى ديده شود، چيزى در ميان مخلوقات خدا زشت تر از آن نباشد.»
علاوه بر این، در آموزه های اسلام از بدخوئى نیز پرهیز داده شده و نسبت به ترک و دوری از آن سفارش شده است و حتی آن را دلیل از بین رفتن حسنات و اعمال نیک انسان دانسته اند.
امام صادق (ع) در این باره فرمودند: «بدخوئى كردار را تباه سازد، چنانچه سركه عسل را تباه كند.»
و نيز آن حضرت (ع) می فرمایند كه رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمودند: «خداى عز و جل از صاحب خوى بد توبه نخواسته»، عرض شد: اى رسول خدا (ص)! اين چگونه باشد؟ فرمودند: «به جهت اينكه هر گاه از گناهى توبه كند در گناه بزرگترى افتد.»
مرحوم مجلسى در شرح حديث گويد: كه خوى بد صاحب خود را از توبه جلوگيرى كند و اگر توبه نيز كند از باقى ماندن بر آن ممانعت كند تا بدان جا كه اگر از گناهى توبه كند در گناه بزرگترى افتد، زيرا اين خوى اگر معالجه نشود روز به روز بزرگتر و شديدتر گردد، پس گناه بعدى بزرگتر از اولى است، و خلاصى از آن فقط به معالجه علمى و عملى آن حاصل شود.
همچنین، از امام صادق (ع) روایت شده است که فرموده اند: «هر كه خوى او بد است خود را شكنجه دهد.»
مجلسى (ره) گويد: زيرا خودش از خويشتن در رنج است چون بر آشفتگى و حركات روحى و جسمى به تن و جانش زيان رساند، و چون غضبش فرو نشيند از كرده خويش پشيمان گردد و خود را سرزنش كند، و گذشته بدخوئيش را غالبا مردم تحمل نكنند و او را (در مقابل بدخوئيش) آزار كنند، و از او كنارهگيرى كنند و در هيچ كارى او را كمك نكنند، و چون باعث آنها خودش بوده پس گويا خودش خويشتن را شكنجه كرده است.
و نيز حضرت (ع) می فرمایند: «خداى عز و جل به برخى از پيغمبران وحى كرد: كه بدخوئى كردار را تباه سازد مانند سركه كه عسل را تباه كند.»
پی نوشت:
برگرفته از اصول کافی
منبع:قدس
211008
نظرات بینندگان
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱
ناشناس
| 
۲۳:۵۰ - ۱۳۹۴/۱۰/۱۲
پاسخ
راست گفتند
