یعنی: «هنگامی که مرده را با تابوتش بر دوش حمل می‌کنند، روح میت بالای تابوت به پرواز در می‌آید و می‌گوید: ای خاندان و فرزندان من! دنیا شما را به بازی نگیرد آن گونه که مرا به بازی گرفت؛ مال را از راه حلال و حرام جمع کردم؛ امروز خوشگذرانی آن با دیگران و وِزر و وبال آن برای من است، پس برحذر باشید از مانند آنچه بر سر من آمد.»

هنگامی که امام سجاد(ع) این حدیث را نقل کرد، ضنمره – مردکی که ایمان درستی نداشت – با تمسخر گفت: آیا مرده حرف می‌زند؟! امام(ع) فرمود: آری، ضنمره گفت: اگر حرف می‌زند، پس چرا فرار نمی‌کند و کاری نمی‌کند که نگذارد او را در قبر بگذارند.

سخن ضنمره، امام سجاد(ع) را بسیار ناراحت کرد و فرمود: چه بکنم، اگر ساکت بنشینم می‌‌گویند بخل کرد، چرا حدیث را برایمان نمی‌گوید و اگر هم بگویم، چنین استهزا می‌کنند.

ابوحمزه می‌گوید: روز بعد از این ماجرا، از خانه بیرون آمدم، شخصی به من رسید و گفت: مژده بده که ضنمره مُرد، همان شخصی که مسأله گفت و گوی روح میت با خاندان خود را مسخره می‌کرد. تا شنیدم، گفتم بروم ببینم اوضاع چطور است. به مراسم تشییع جنازه ضنمره حاضر شدم، پس از اینکه او را غسل دادند و کفن کردند، وقتی می‌خواستند جنازه‌اش را در گور بگذارند، من پیش رفتم تا شاید در گورش چیزی بفهمم، صورتش را روی خاک گذاشتم، خواستم بالا بیایم که دیدم لبانش می‌جنبد، گوش دادم، دیدم به خودش خطاب کرده و می‌گوید: وَیلٌ لَکَ یا ضنمرة! وای بر تو ای ضنمره! صدق کلام رسول خدا(ص) را دیدی؟

ابوحمزه می‌گوید: بر خود لرزیدم، از قبر بیرون آمدم و بلافاصله خدمت امام سجاد(ع) رسیدم و عرض کردم: آقا! از تشییع جنازه این منافق ]ضنمزه[ می‌آیم و خودم شنیدم ناله‌اش را در قبر که می‌گفت «وای بر تو، ای کسی که مسخره می‌کردی، حالا رسیدی به آنچه که پیغمبر خدا(ص) فرموده بود؟!»