بنا به روایات وارده از ائمه اطهار (ع)، یکی از اموری که برای آن پاداش فراوانی ذکر شده است، زیارت خالصانه و توأم با معرفت وحضور قلبِ حضرت محمد (ص) و ذریه ایشان می باشد.
عقیق: در این باره ابن قولویه با سند خود، از جابر، از امام باقر (ع) نقل كرده
كه فرمودند امیرمؤمنان علی (ع) بیان داشتند: روزى رسول خدا (ص) به دیدار ما
آمد، در حالى كه امّ ایمن شیر و كره و خرما، براى ما هدیه آورده بود. از
آن آوردیم و حضرت از آن میل كرد. سپس برخاست و به گوشه خانه رفت و چند ركعت
نماز گزارد. چون آخرین سجده اش فرا رسید، سخت منقلب شده گریست. كسى از ما
به سبب هیبت و عظمتشان، چیزى نپرسید. پس از نماز حسین (ع) برخاسته، در
دامان او نشست و عرض كرد: پدرجان! چون به منزل ما آمدى، آنچنان خوشحال شدیم
كه از هیچ چیز آنگونه شادمان نگشتیم. سپس چنان گریستى كه ما را غمگین كرد،
چرا گریستى؟ فرمود: فرزندم! پیش از این، جبرئیل بر من نازل شد و خبر داد
كه شما همگى كشته خواهید شد و قبور شما از هم جدا و پراكنده، خواهند بود.
عرض كرد: پدرجان! براى كسانى كه قبور پراكنده ما را زیارت كنند، چه پاداشى
خواهد بود؟ فرمود: فرزندم! آنان، گروههایى از امّت مناند كه قبور شما را
زیارت مىكنند و بدین وسیله، بركت خدا را مىجویند و بر من، شایسته است كه
در روز قیامت، سراغشان آیم و آنان را از هراسهاى آن روز و از گناهانشان،
برهانم و خدا آنان را در بهشت جاى دهد.
همچنین شیخ مفید مى گوید: روایت شده است كه روزى پیامبر اكرم (ص) نشسته بود و على و فاطمه و حسن و حسین (ع)، پیرامون او بودند، حضرت به آنان فرمود: چگونه خواهید بود آنگاه كه كشته شوید و قبرهایتان پراكنده و دور از هم باشد؟ حسین (ع) عرض كرد: آیا مىمیریم، یا كشته مىشویم؟ فرمود: فرزندم! تو مظلومانه، كشته مىشوى و برادرت حسن نیز مظلومانه، كشته مىشود و نسلهاى شما در اطراف زمین پراكنده مىشوند. حسین (ع) عرض كرد: چه كسى ما را مىكشد، اى رسول خدا؟ فرمود: مردم شرور. حسین (ع) پرسید: اى رسولخدا! آیا پس از شهادت، كسى براى زیارت ما مىآید؟ فرمود: آرى فرزندم! گروهى از امّت من كه با زیارت شما، قصد نیكوكارى و پیوند با مرا دارند به زیارت قبور شما خواهند آمد. پس هرگاه روز قیامت شود، من در موقف به دیدارشان آیم تا بازوانشان را گرفته، آنان را از هراسها و سختیهاى قیامت برهانم.
همچنین امام صادق (ع) فرموده اند: روزی حسین بن على (ع) به رسول خدا (ص) عرض كرد: پاداش كسى كه شما را زیارت كند چیست؟ پیامبر (ص) فرمود: فرزندم! هر كه مرا -در زندگى و پس از مرگ- زیارت كند، بر من است كه روز قیامت به دیدارش آیم و او را از گناهانش برهانم. در نیزنقل شده است که پیامبر (ص) در پاسخ به این پرسش بیان داشتند: هر كه مرا در زندگى و پس از مرگ زیارت كند و هر كه پدرت را در زندگى و پس از مرگ زیارت كند و هر كه برادرت را در زندگى و پس از مرگ زیارت كند و هر كه تو را در زندگى و پس از مرگ زیارت كند، بر من است كه روز قیامت به دیدارش آیم و او را از گناهانش برهانم و به بهشت برین در آورم.
پی نوشت:
1-ابن قولویه، كامل الزیارات: 57.
2-علامه مجلسی، بحار الأنوار، ج 44: 234؛ ج 100: 118.
3-شیخ حرعاملی، وسائل الشیعه، ج 10: 257.
4-فتال نیشابوری، روضه الواعظین: 169.
5-کلینی، کافی، ج 4: 548.
منبع:قدس
همچنین شیخ مفید مى گوید: روایت شده است كه روزى پیامبر اكرم (ص) نشسته بود و على و فاطمه و حسن و حسین (ع)، پیرامون او بودند، حضرت به آنان فرمود: چگونه خواهید بود آنگاه كه كشته شوید و قبرهایتان پراكنده و دور از هم باشد؟ حسین (ع) عرض كرد: آیا مىمیریم، یا كشته مىشویم؟ فرمود: فرزندم! تو مظلومانه، كشته مىشوى و برادرت حسن نیز مظلومانه، كشته مىشود و نسلهاى شما در اطراف زمین پراكنده مىشوند. حسین (ع) عرض كرد: چه كسى ما را مىكشد، اى رسول خدا؟ فرمود: مردم شرور. حسین (ع) پرسید: اى رسولخدا! آیا پس از شهادت، كسى براى زیارت ما مىآید؟ فرمود: آرى فرزندم! گروهى از امّت من كه با زیارت شما، قصد نیكوكارى و پیوند با مرا دارند به زیارت قبور شما خواهند آمد. پس هرگاه روز قیامت شود، من در موقف به دیدارشان آیم تا بازوانشان را گرفته، آنان را از هراسها و سختیهاى قیامت برهانم.
همچنین امام صادق (ع) فرموده اند: روزی حسین بن على (ع) به رسول خدا (ص) عرض كرد: پاداش كسى كه شما را زیارت كند چیست؟ پیامبر (ص) فرمود: فرزندم! هر كه مرا -در زندگى و پس از مرگ- زیارت كند، بر من است كه روز قیامت به دیدارش آیم و او را از گناهانش برهانم. در نیزنقل شده است که پیامبر (ص) در پاسخ به این پرسش بیان داشتند: هر كه مرا در زندگى و پس از مرگ زیارت كند و هر كه پدرت را در زندگى و پس از مرگ زیارت كند و هر كه برادرت را در زندگى و پس از مرگ زیارت كند و هر كه تو را در زندگى و پس از مرگ زیارت كند، بر من است كه روز قیامت به دیدارش آیم و او را از گناهانش برهانم و به بهشت برین در آورم.
پی نوشت:
1-ابن قولویه، كامل الزیارات: 57.
2-علامه مجلسی، بحار الأنوار، ج 44: 234؛ ج 100: 118.
3-شیخ حرعاملی، وسائل الشیعه، ج 10: 257.
4-فتال نیشابوری، روضه الواعظین: 169.
5-کلینی، کافی، ج 4: 548.
منبع:قدس
