چگونه بدانیم «بنده خدا» هستیم؟
آیا شده که خود را در صدق بندگی امتحان کنید تا بدانید بنده خدایید یا نه؟ فکر کنید اگر زن و فرزند خود را به قصد زیارت کربلا مهیای سفر نموده و با زحمت فراوان به لب مرز برسید ولی برای عبور از مرز باید حرامی مرتکب شوید، چه می‌کردید؟!
عقیق: از مرحوم میرزا جواد آقا ملکی تبریزی نقل شده که فرمود: آیا هیچ شده است که خود را در صدق عبودیت و بندگی امتحان کنید تا بدانید آیا بنده خدایید یا نه؟ فکر کنید اگر زن و فرزند خود را به قصد زیارت کربلا مهیای حرکت سفر نموده و با زحمت فراوان و هزینه زیاد تا لب مرز برسید، ولی در آنجا می‌بایست حرامی، مانند کشف حجاب یا نظر اجنبی به همسر و دختران همراه را مرتکب شوید تا مقدمه خروج از گمرک و گرفتن گذرنامه و مجوز عبور از مرز باشد، در این‌صورت خود را چگونه می‌یافتید؟
آیا با خود می‌گفتید: «این یک حرام عیب ندارد، ما که این همه زحمت کشیده و هزینه نموده‌ایم تا به اینجا رسیده‌ایم، بگذار این حرام انجام گیرد و عبور کنیم» یا با کمال شجاعت و مردانگی و متانت مثل گل با آن همه رنج و دوری راه و تحمل مخارج و هزینه سفر، با عائله خود برمی‌گشتید؟ زیرا کسی که فرموده: زیارت مستحب است و همان کسی که من به قصد قربت و به داعی امر او تا به اینجا آمده‌ام و متحمل این همه خسارت شده‌ام، ارتکاب حرام را جایز نمی‌داند و به داعی نهی و زجر او باید دوباره بدون هیچ‌گونه نگرانی و ناراحتی برگردم؛ چراکه من بنده‌ام، من می‌خواستم زیارت حضرت سید‌الشهدا علیه‌اسلام را برای رضای خدا انجام دهم، نه برای خواهش دل خود، اگر برای خداست.
خداوند متعال می‌فرماید: «کار حرام را انجام نده و با انجام گناه به زیارت مرو، لذا باید امتثال نمایم و برای او به زیارت نروم، بنابراین اگر این طور نکرد و برنگشت، یقیناً ناقص‌الایمان است؛ زیرا خداوند سبحان می‌فرماید: «فَلاَ وَرَبِّکَ لاَ یُؤْمِنُونَ حَتَّىٰ یُحَکِّمُوکَ فِیمَا شَجَرَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ لاَ یَجِدُواْ فِیۤ أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِّمَّا قَضَیْتَ وَیُسَلِّمُواْ تَسْلِیماً»؛ پس به پروردگارت سوگند، ایمان نمی‌آورند، مگر اینکه در اختلافی که میان آنها پیش آمده تو را حاکم کنند، سپس از آنچه قضاوت نمودی، در دل خود هیچ دلتنگی احساس نکنند و چنانکه باید خود را تسلیم (خدا و حکم شما) کنند. بنده با ایمان باید تسلیم فرمان و حکم الهی باشد، نه تابع خواسته‌های خود و مطیع نفس و شیطان.
منبع:فارس
211008
آیا با خود می‌گفتید: «این یک حرام عیب ندارد، ما که این همه زحمت کشیده و هزینه نموده‌ایم تا به اینجا رسیده‌ایم، بگذار این حرام انجام گیرد و عبور کنیم» یا با کمال شجاعت و مردانگی و متانت مثل گل با آن همه رنج و دوری راه و تحمل مخارج و هزینه سفر، با عائله خود برمی‌گشتید؟ زیرا کسی که فرموده: زیارت مستحب است و همان کسی که من به قصد قربت و به داعی امر او تا به اینجا آمده‌ام و متحمل این همه خسارت شده‌ام، ارتکاب حرام را جایز نمی‌داند و به داعی نهی و زجر او باید دوباره بدون هیچ‌گونه نگرانی و ناراحتی برگردم؛ چراکه من بنده‌ام، من می‌خواستم زیارت حضرت سید‌الشهدا علیه‌اسلام را برای رضای خدا انجام دهم، نه برای خواهش دل خود، اگر برای خداست.
خداوند متعال می‌فرماید: «کار حرام را انجام نده و با انجام گناه به زیارت مرو، لذا باید امتثال نمایم و برای او به زیارت نروم، بنابراین اگر این طور نکرد و برنگشت، یقیناً ناقص‌الایمان است؛ زیرا خداوند سبحان می‌فرماید: «فَلاَ وَرَبِّکَ لاَ یُؤْمِنُونَ حَتَّىٰ یُحَکِّمُوکَ فِیمَا شَجَرَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ لاَ یَجِدُواْ فِیۤ أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِّمَّا قَضَیْتَ وَیُسَلِّمُواْ تَسْلِیماً»؛ پس به پروردگارت سوگند، ایمان نمی‌آورند، مگر اینکه در اختلافی که میان آنها پیش آمده تو را حاکم کنند، سپس از آنچه قضاوت نمودی، در دل خود هیچ دلتنگی احساس نکنند و چنانکه باید خود را تسلیم (خدا و حکم شما) کنند. بنده با ایمان باید تسلیم فرمان و حکم الهی باشد، نه تابع خواسته‌های خود و مطیع نفس و شیطان.
منبع:فارس
211008
نظرات بینندگان
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱
سلام
| 
۱۵:۴۴ - ۱۳۹۴/۰۸/۳۰
پاسخ
سلام از ديگر بيانات جناب شيخ هم مطب بگذاريد
