امروز مصادف است با پنجم ماه صفر 1437 هجري قمري و تنها پانزده روز تا اربعين سيد و سالار شهيدان اباعبدالحسين عليه السلام باقي مانده است.
عقیق: شهادت حضرت رقيه سلام الله عليها در چنين روزي واقع شده است. بعد از واقعه عاشورا دشمن تمام كساني را كه زنده مانده بودند ، اسير كردند. ميان اين اسرا، يك دختر كوچك هم ديده مي شد. اين دختر كوچك رقيه بود. رقيه دختر امام حسين عليهاالسلام كه حالا بعد از شهادت پدرش به همراه عمه اش زينب و اسراي ديگر به طرف شام مي رفت.
از داخل خرابه هاي شام، صداي يك كودك به گوش مي رسيد. تمام كساني كه در ميان اسرا بودند، مي دانستند كه اين صداي رقيه دختر كوچك امام حسين است. رقيه از خواب بيدار شده بود و سراغ پدرش را مي گرفت. گويا خواب پدرش را ديده بود. در اين حال يزيد، دستور داد سر امام حسين عليه السلام را به رقيه نشان بدهند. وقتي حضرت رقيه عليهاالسلام سر بريده پدرش امام حسين عليه السلام را ديد، با فرياد و ناله خودش را روي سر بريده پدرش انداخت و همان جا، از دنيا رفت.
عمه بابايم كجاست
اسارت دشوار و يتيمي دردي عميق است. يك سه ساله، چگونه مي تواند تمام رنجِ تشنگي و زخم تازيانه اسارت و از آن بدتر، درد يتيمي را به جان بخرد، آن هم قلب كوچكِ سه ساله اي كه تپيدن را از ضربانِ قلب پدر آموخته و شبي را بي نوازش او به صبح نرسانده است. امّا... امّا او رقيه حسين است و بزرگي را هم از او به ارث برده است. رقيه پس از عاشورا، پدر را از عمه سراغ مي گيرد و لحظه اي آرام ندارد، با نگاه هاي كنجكاوش از هر سو ـ تمام عشقش، پدرش را مي جويد و سكوتِ عمه، سؤال او را بي جواب مي گذارد و او باز هم مي پرسد.
منبع:حج
211008
از داخل خرابه هاي شام، صداي يك كودك به گوش مي رسيد. تمام كساني كه در ميان اسرا بودند، مي دانستند كه اين صداي رقيه دختر كوچك امام حسين است. رقيه از خواب بيدار شده بود و سراغ پدرش را مي گرفت. گويا خواب پدرش را ديده بود. در اين حال يزيد، دستور داد سر امام حسين عليه السلام را به رقيه نشان بدهند. وقتي حضرت رقيه عليهاالسلام سر بريده پدرش امام حسين عليه السلام را ديد، با فرياد و ناله خودش را روي سر بريده پدرش انداخت و همان جا، از دنيا رفت.
عمه بابايم كجاست
اسارت دشوار و يتيمي دردي عميق است. يك سه ساله، چگونه مي تواند تمام رنجِ تشنگي و زخم تازيانه اسارت و از آن بدتر، درد يتيمي را به جان بخرد، آن هم قلب كوچكِ سه ساله اي كه تپيدن را از ضربانِ قلب پدر آموخته و شبي را بي نوازش او به صبح نرسانده است. امّا... امّا او رقيه حسين است و بزرگي را هم از او به ارث برده است. رقيه پس از عاشورا، پدر را از عمه سراغ مي گيرد و لحظه اي آرام ندارد، با نگاه هاي كنجكاوش از هر سو ـ تمام عشقش، پدرش را مي جويد و سكوتِ عمه، سؤال او را بي جواب مي گذارد و او باز هم مي پرسد.
منبع:حج
211008
