۰۳ آذر ۱۴۰۳ ۲۲ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۵۸ : ۰۴
این اصرار مانع پذیرش طاعت می شود!
گرچه اصرار و پافشاری در برخی امور مورد توصیه و راه رسیدن به هدف است اما هستند اصرارهایی که کار را به جایی می رسانند که حتی طاعت انسان از جانب خداوند پذیرفته نمی شود.
عقیق: گناه، صغیره و کبیره اش به معنای پرده دری در پیشگاه خدا و نادیده گرفتن حضور او و نظارتش بر اعمال ما است. از این رو در آموزه های دینی بشدت از كوچك شمردن گناه نهی می شود.
زيد شحام گويد: امام صادق (ع) فرمودند: «از گناهان محقر بپرهيزيد كه آمرزيده نشوند»، عرض كردم: گناهان محقر چيست؟ فرمودند: «اين است كه مردى گناه كند و بگويد، خوشا حال من اگر غير از اين گناه نداشته باشم.»
نکته آنکه گناه هر چند كوچك باشد، نافرمانى پروردگار بزرگست و از اين نظر نبايد آن را كوچك دانست، حتى اگر كسى خيال كند مرتكب هيچ گناهى نشده و تنها يك نگاه به نامحرم مثلا كرده است، نبايد بگويد: «خوشا حال من اگر غير از اين گناه نداشته باشم».
سماعة گويد: از حضرت ابو الحسن (ع) شنيدم كه مي فرمودند: «خير بسيار (مانند طاعت و بخشش زياد) را بسيار نشماريد و گناه اندك را كم نشماريد، زيرا گناه اندك انباشته مىشود و زياد مي گردد، و در نهان از خدا بترسيد تا از خود انصاف دهيد (بحق قضاوت كنيد اگر چه بزيانتان باشد، و چنين نكند جز كسى كه در نهان از خدا بترسد)»
علاوه بر این، امام صادق (ع) می فرمایند: «رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله در زمينِ بىگياهى فرود آمد و به اصحابش فرمودند: «قدرى هيزم بياوريد» گفتند: يا رسول اللَّه! در زمين بىگياه آمدهايم، در اينجا هيزم نيست حضرت (ص) فرمودند: «هر كس هر چه پيدا كرد بياورد»، سپس آنها كم كم هيزم آوردند و در برابر آن حضرت (ص) انباشته كردند، رسول خدا صلی الله عليه و آله فرمودند: «گناهان اين گونه جمع مىشود.»
سپس فرمودند: «از گناهان محقر بپرهيزيد، زيرا هر چيزى بازخواستكننده ائى دارد، بدانيد كه بازخواستكننده گناهان «مىنويسد آنچه را مردم پيش فرستاده و آثار آنها را و همه چيز را در امام مبين (لوح محفوظ يا نامه اعمال شماره كنيم،»(12، سوره 36).
علاوه بر این، در روایات از اصرار بر گناه نیز نهی شده و برای آن آثار سوئی ذکر می شود.
امام باقر (ع) راجع به قول خداى عز و جل «و بر آنچه كردهاند اصرار نورزند و بدانند (كه بد كرده اند) (135 سوره آل عمران» فرمودند: «اصرار بر گناه اين است كه: كسى گناهى كند و از خدا آمرزش نخواهد، و در فكر توبه نباشد، اين است اصرار بر گناه.»
و امام صادق (ع) نیز مي فرمرمایند: «نه به خدا سوگند كه خدا هيچ طاعتى را با اصرار بر هر گناهى كه باشد نپذيرد.»
پی نوشت :
برگرفته از أصول الكافي، ترجمه مصطفوى، جلد 3، صفحه 396
منبع:قدس
211008
زيد شحام گويد: امام صادق (ع) فرمودند: «از گناهان محقر بپرهيزيد كه آمرزيده نشوند»، عرض كردم: گناهان محقر چيست؟ فرمودند: «اين است كه مردى گناه كند و بگويد، خوشا حال من اگر غير از اين گناه نداشته باشم.»
نکته آنکه گناه هر چند كوچك باشد، نافرمانى پروردگار بزرگست و از اين نظر نبايد آن را كوچك دانست، حتى اگر كسى خيال كند مرتكب هيچ گناهى نشده و تنها يك نگاه به نامحرم مثلا كرده است، نبايد بگويد: «خوشا حال من اگر غير از اين گناه نداشته باشم».
سماعة گويد: از حضرت ابو الحسن (ع) شنيدم كه مي فرمودند: «خير بسيار (مانند طاعت و بخشش زياد) را بسيار نشماريد و گناه اندك را كم نشماريد، زيرا گناه اندك انباشته مىشود و زياد مي گردد، و در نهان از خدا بترسيد تا از خود انصاف دهيد (بحق قضاوت كنيد اگر چه بزيانتان باشد، و چنين نكند جز كسى كه در نهان از خدا بترسد)»
علاوه بر این، امام صادق (ع) می فرمایند: «رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله در زمينِ بىگياهى فرود آمد و به اصحابش فرمودند: «قدرى هيزم بياوريد» گفتند: يا رسول اللَّه! در زمين بىگياه آمدهايم، در اينجا هيزم نيست حضرت (ص) فرمودند: «هر كس هر چه پيدا كرد بياورد»، سپس آنها كم كم هيزم آوردند و در برابر آن حضرت (ص) انباشته كردند، رسول خدا صلی الله عليه و آله فرمودند: «گناهان اين گونه جمع مىشود.»
سپس فرمودند: «از گناهان محقر بپرهيزيد، زيرا هر چيزى بازخواستكننده ائى دارد، بدانيد كه بازخواستكننده گناهان «مىنويسد آنچه را مردم پيش فرستاده و آثار آنها را و همه چيز را در امام مبين (لوح محفوظ يا نامه اعمال شماره كنيم،»(12، سوره 36).
علاوه بر این، در روایات از اصرار بر گناه نیز نهی شده و برای آن آثار سوئی ذکر می شود.
امام باقر (ع) راجع به قول خداى عز و جل «و بر آنچه كردهاند اصرار نورزند و بدانند (كه بد كرده اند) (135 سوره آل عمران» فرمودند: «اصرار بر گناه اين است كه: كسى گناهى كند و از خدا آمرزش نخواهد، و در فكر توبه نباشد، اين است اصرار بر گناه.»
و امام صادق (ع) نیز مي فرمرمایند: «نه به خدا سوگند كه خدا هيچ طاعتى را با اصرار بر هر گناهى كه باشد نپذيرد.»
پی نوشت :
برگرفته از أصول الكافي، ترجمه مصطفوى، جلد 3، صفحه 396
منبع:قدس
211008
گزارش خطا
