اميد سیدالشهدا (ع) به تحقّق وعده‌هاي الهي

 (مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتي‏ وُعِدَ الْمُتَّقُونَ فيها أَنْهارٌ مِنْ ماءٍ غَيْرِ آسِنٍ وَ أَنْهارٌ مِنْ لَبَنٍ لَمْ يَتَغَيَّرْ طَعْمُهُ وَ أَنْهارٌ مِنْ خَمْرٍ لَذَّةٍ لِلشَّارِبينَ وَ أَنْهارٌ مِنْ عَسَلٍ مُصَفًّى)‏[1]

(وَعَدَ اللهُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها وَ مَساكِنَ طَيِّبَةً)[2]

امّا بعضي افراد به چنان مقام رفيعي رسيدند که رفتن به بهشت آنان را راضي نمي‌کند، بلکه هدف اصلي‌شان خشنودي و رضاي خداوند متعال است. پروردگار در ادامة آيه مي‌فرمايد:

(وَ رِضْوانٌ مِنَ الله أَكْبَرُ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ)[3]

بهشت محصول اعمال انسان‌هاي مؤمن و باايمان است که خود آن را به دست آوردند؛ امّا رضوان الهي، جايگاهي است که خداوند به انسان‌هاي وارسته‌اي چون سيّدالشهدا (ع)  عطا مي‌نمايد. اگر کسي به اين مقام رسيد، به پيروزي نهايي دست يافته است. رضوان الهي براي انسان‌هاي عادي، جز از طريق پیروی از قرآن و اهل‌بيت:به ويژه سيّدالشهدا (ع)  حاصل نمي‌شود.

 

بعضي از انسان‌هاي کامل به جايگاهي مي‌رسند که خود پروردگار، قبض روح آنان را بر عهده مي‌گيرد و به هيچ فرشته‌اي اجازه اين عمل را نمي‌دهد[4]. اين حقيقت در واقعة کربلا به خوبي نمايان شد. در روز عاشورا، خداوند به حضرت عزرائيل که وظيفه گرفتن ارواح انسان‌ها را بر عهده داشت، اجازه نداد که روح سيّدالشهدا (ع)  را قبض کند؛ بلکه خود پروردگار، روح سيّدالشهدا (ع)  و اصحابشان را قبض کرد و اين حاکي از مقام والاي آن حضرت و اصحاب باوفای ایشان است. خداوند اين حقيقت را در قرآن کريم اين‌گونه بيان نمود:

(يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ * ارْجِعِي إِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً)[5]

در اين آيه خداوند، فاصله و برزخی را ميان خود و حضرت سيّدالشهدا (ع)  قرار نداد و با جملة ﴿ارْجِعِي إِلى رَبِّكِ﴾ به جهانيان فهماند که ميان خداوند و حضرت أبي‌عبدالله (ع)  حجاب و فاصله‌اي وجود ندارد.

يکي ديگر از امتيازات سيّدالشهدا (ع)  آن است که روح ايشان گوي سبقت بر ديگر ارواح اهل ايمان را در اتّصال به پروردگار ربود. به عبارت ديگر روح ايشان در اين مسابقة عظيم حرکت به سوی خداوند بر تمام موجودات عالم سبقت گرفت. در شعری منسوب به سیدالشهدا (ع)  آمده است که می‌فرمایند:

سَبَقْت العَالمينَ إلي المَعَالي                   بِحُسن خَليقَة و علو هِمّه[6]

خداوند متعال نيز در آيات الهي در مورد سبقت اولياي الهي و روح مطهر ايشان مي‌فرمايد:

(وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ * أُولئِكَ الْمُقَرَّبُونَ)[7]

(فَامّا إِنْ كانَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ * فَرَوْحٌ وَ رَيْحانٌ وَ جَنَّةُ نَعِيمٍ)[8]

واژة (جنّت) در آية فوق به صورت مفرد آمده و به صورت جمع (جنّات) نیامده است. اين مطلب نشان مي‌دهد براي اولياي الهي بهشت ديگري است که انسان‌هاي عادي از درک آن ناتوانند[9].

 

پروردگار متعال در قرآن کریم مي‌فرمايد:

(وَ تَلَذُّ الْأَعْيُنُ)[10]

يکي از لذّات بهشتي، مربوط به چشم است و شيعيان و دلسوختگان آن امام همام در مصائب حضرت اشک مي‌ريزند و از ریختن اشک لذّت روحی می‌برند تا در روز قيامت و بهشت برين به بالاترين لذّت برسند. باید اشاره کرد که لذت اشک بر سیدالشهدا7 نه تنها روح را مکدّر و تاریک نمی‌کند، بلکه روح را صیقلی، جلا و صفا می‌دهد و به لطافت و نشاط روح منتج می‌شود که از بالاترین لذت‌هاست و لذتی با آن قابل مقایسه نیست.

 وجود امام حسین (ع)  واسطة فیض الهی

يکي ديگر از حقايقی که در وجود مقدس امام حسین (ع)  تجلّي کرده است، شوق عمیق ايشان نسبت به خداوند متعال است؛ عشقي که در سراسر زندگي حضرت جاري بود و اين عشق سبب شد تا جان مبارک خود را براي خداوند بذل کند.

اين عشق شديد موجب شد شيعيان همواره براي رسيدن به لقاي الهي، آن حضرت را وسيلة تقرّب خویش قرار دهند؛ زيرا سيّدالشهدا (ع)  واسطة فیض ميان شيعيان و خداوند متعال است.

(وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسيلَة)[11]

در زمان حيات حضرت عدّة زيادي براي جبران خطاهای خود به ايشان پناه مي‌آوردند. در زمان رسول خاتم (ص)  برخی مرتکب خطاهايي مي‌شدند که از سوي پيامبر (ص)  مورد توبيخ قرار مي‌گرفتند، اما با واسطه کردن امام حسین (ع)  مورد عفو قرار می‌گرفتند که به نمونه‌ای از آن اشاره می‌کنیم:

در کتب تاریخی آمده است که روزی پيامبر (ص)  به يکي از افراد مدينه که گناه بزرگي را مرتکب شده بود پيغام داد به دادگاه حاضر شود و جريمة گناه خود را بپردازد. آن مرد چند روزي از خانه خارج نشد. روزي از گوشة درب منزل متوجّه شد امام حسن و امام حسين8که کودکان خردسالي بودند، از کوچه عبور مي‌کنند. در همان لحظه درب را گشود و اين دو کودک را بر روي دوش خویش گذاشت و به سمت مسجد روانه شد. در ميان راه با خود مي‌گفت: اگر با اين دو کودک وارد مسجد شوم، پيامبر (ص) مرا عفو مي‌کند. وقتي وارد مسجد شد، پيامبر (ص) دو فرزند خردسال خود را روي دوش اين گنهکار ديد. لبخندي زد و فرمود: آنان را پياده کن، تو بخشيده شدي! آنگاه به امام حسن و امام حسین8فرمود: آن شخص در مورد عفو گناه خود، شما را شفیع قرار داد، در این هنگام این آیه بر قلب نازنین پیامبر (ص)  نازل شد:[12]

﴿وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللهَ  توَّاباً رَحيماً﴾ [13]

شيعيان و ارادتمندان سيّدالشهداء (ع)  به خاطر رضايت حضرتش از مرگ نمي‌هراسند؛ زيرا ملک الموت با چهره‌اي بشّاش براي قبض روح آنان اقدام کرده و بهشت را به آنان بشارت مي‌دهد.[14] سُدير صيرفي[15] به حضرت امام صادق (ع)  عرض مي‌کند: «آيا شيعيان از مرگ و قبض روح اکراه دارند؟ حضرت فرمود: خير، وقتي ملک الموت براي قبض روح مي‌آيد، آنان جزع و ناله مي‌کنند امّا ملک الموت به آنان مي‌گويد: جزع نکنيد، من از پدر، نسبت به شما مهربان‌تر هستم.[16]