حجت الاسلام دکتر محمدرضا جواهری
کمک و یاری انسان‌ها برای رفع نیازهای آنان یک اصل با ارزش دینی است. در نظام عالی اخلاقی اسلامی «پاسخگویی به حوائج انسان‌ها» فضیلت و امتیاز بزرگ اخلاقی شناخته شده است...
عقیق:احتیاجات افراد به یکدیگر در جامعه اسلامی فراوان و متنوع است. باید نیازسنجی کرد و برای رفع احتیاجات جامعه اسلامی برنامه‌ریزی کرد. امام حسین(ع) برای پاسخ به یک نیاز اساسی و بزرگ جهان اسلام به پا خاست و به شهادت رسید. پیشگیری از نابودی سنت‌های نبوی و محو آثار و شریعت اسلامی و تلاش در راه اصلاح جامعه اسلامی و امر به معروف و نهی از منکر، هدف قیام امام حسین(ع) است. اهتمام به رفع نیاز، با خون خویش، راه و رسم سید الشهدا(ع) و یاران باوفای ایشان بود. امام حسین(ع) در سخنان خویش نیازهای مردم به هر فرد و توانایی وی در رفع آن نیازها را نعمت الهی شمرده و فرموده‌اند: «آگاه باشید و بدانید حوایج و نیازهای مردم به شما از نعمت‌های الهی بر شماست. پس، از آن‌ها خسته و ملول نشوید که به غیر شما انتقال می‌یابد!» (بحارالانوار، ج78، ص127). این حدیث حسینی درس‌های بزرگ و پیام‌های سودمندی برای جامعه اسلامی و جهان بشری دارد. مطابق این رهنمود امام حسین(ع) احتیاجات دیگران به انسان، نعمت‌های خداست. هر حاجتی از سوی دیگران یک نعمت الهی است. تعبیر زیبای «نعمت الهی» برای «حوایج مردم» روشنگر نگاه اهل بیت(ع) به جایگاه عالی و اهمیت بالای تلاش در راه رفع نیازهای افراد در جامعه است. پیروان سیدالشهدا(ع) باید رو آوردن مردم به آنان برای طرح حوایج خویش را رو آوردن نعمت‌های الهی به خویش بدانند و به استقبال آن نعمت‌ها بروند و با تلاش در راه تأمین آن حوایج، از نعمت‌ها شکرگزاری کنند. ترویج این دیدگاه نسبت به «حوایج مردم به خویشتن» و پذیرش و باور آن، کشورهای اسلامی و جامعه اسلامی را به جامعه‌ای پویا و با نشاط در پاسخگویی نیازها و جامعه‌ای بی‌نیاز از بیگانگان تبدیل خواهد کرد. غفلت و تغافل و بی‌توجهی به حوایج مردم از سیره سیدالشهدا(ع) و شیعیان او به دور است. خستگی ناپذیری در رفع حوایج مردم از آموزه‌های این حدیث شریف است. با نعمت شمردن حاجت دیگری به خویش، تحمل رنج‌ها و دشواری‌های تلاش در راه رفع حاجت انسان‌ها، برای هر انسان آسان و گوارا می‌شود. حوایج مردم گوناگون است توانایی‌های افراد نیز متفاوت است. فراهم کردن شرایط و ابزارهای کسب و توانایی‌های فردی برای پاسخ به نیازهای دیگران دارای ارزش الهی است. خستگی از حوائج مردم و عدم بهره‌گیری از امکانات و توانایی‌های خویش در رفع نیازهای دیگران، باعث سلب توانایی‌های انسان می‌گردد. شکر توانایی‌های فردی هر انسان، در به کارگیری آن توانایی‌ها برای رفع حوایج مردم و در حاکمیت روحیه گره گشایی و کمک و یاری نیازمندان بر رفتار اوست.
منبع:قدس
211008
منبع:قدس
211008
