ادب نوعی رفتار خاصّ و سنجیده با افراد پیرامون است که از تربیت شایسته نشأت می گیرد.
عقیق:عاقلانه زیستن و متانت در گفتار و وقار در رفتار، نشانه ادب است و بی خردی، گفتار زشت، بددهانی، تندخویی، زشت گویی، دشنام و توهین، سبکسری و خیره سری، لجاجت و عناد نمونه هایی از بی ادبی محسوب می گردد. ادب، هنری آموختنی است که باید نکته های دقیق تربیتی را دریافت کرده و به آنها عمل کرد. براین اساس یکی از نکات مورد تاکید از سوی ائمه اطهار (ع) و به ویژه جانشین برحق پیامبر (ص)، حضرت علی (ع)، رعایت ادب در زندگانی فردی و اجتماعی می باشد، چنانکه ایشان می فرمایند: عَلَيْكُمْ بِالاَدَبِ، فَاِنْ كُنْتُمْ مُلوكا بَرَزْتُمْ وَ اِنْ كُنْتُمْ وَسَطا فُقْتُمْ، وَ اِنْ اَعْوَزَتْكُمُ الْمَعيشَةُ عِشْتُمْ بِاَدَبِكُم؛ ادب بياموزيد، زيرا كه [در اين صورت] اگر پادشاه باشيد، برجسته مىشويد، اگر ميانه باشيد، سرآمد مىشويد و اگر تنگدست باشيد، با ادبتان گذران زندگى مىكنيد.
امیرالمومنین علی (ع) همچنین فرموده اند: سَبَبُ تَزْکِیَةِ الاَخْلاقِ حُسْنُ الاْدَبِ؛ ادب نیکو سبب تزکیه اخلاق است؛ و نیز می فرمایند: لا میراثَ کَالاَدَبِ؛ میراثی ماندگارتر و سودمندتر از ادب نیست؛ و در جایی دیگر اشاره داشته اند: لا غِنَی کالعَقلِ، و لا فَقرَ کالجَهلِ، و لا میراثَ کالاَدَب و لا ظَهیرَ کالمُشاوَرَه؛ هیچ ثروتی چون عقل و هیچ فقری چون جهل و هیچ میراثی چون ادب و هیچ پشتیبانی چون مشورت نخواهد بود.
همچنین ایشان بیان داشته اند: أَفْضَلُ الاَدَبِ أَنْ یَقِفَ الاِنْسانُ عِنْدَ حَدِّهِ وَ لا یَتَعَدّی قَدْرَهُ؛ برترین ادب آن است که انسان حدّ خود را پاس دارد و از اندازه خویش پا فراتر ننهد؛ و نیز فرموده اند: اِنَّمَا الشَّرَفُ بِالْعَقْلِ وَالاْدَبِ ، لا بِالْمالِ وَالْحَسَبِ؛ هـمـانـا شـرافـت آدمـی بـه سـبـب عـقـل و ادب اسـت نـه بـا مال و حسب؛ و همچنین بیان داشته اند: اِنَّ النّاسَ اِلى صالِحِ الاَدَبِ اَحْوَجُ مِنْهُمْ اِلَى الْفِضَّةِ وَ الذَّهَبِ؛ مردم، به ادب (فرهنگ و تربيتِ) درست، نيازمندترند، تا به طلا و نقره.
پی نوشت ها:
1-نهج البلاغه، حدیث 109.
2-آمدی، شرح غررالحکم ، ج2: 447؛ ج4: 121.
3- پورطباطبایی، یکهزار سخن از حضرت علی (ع): 65-66.
منبع:قدس
211008
امیرالمومنین علی (ع) همچنین فرموده اند: سَبَبُ تَزْکِیَةِ الاَخْلاقِ حُسْنُ الاْدَبِ؛ ادب نیکو سبب تزکیه اخلاق است؛ و نیز می فرمایند: لا میراثَ کَالاَدَبِ؛ میراثی ماندگارتر و سودمندتر از ادب نیست؛ و در جایی دیگر اشاره داشته اند: لا غِنَی کالعَقلِ، و لا فَقرَ کالجَهلِ، و لا میراثَ کالاَدَب و لا ظَهیرَ کالمُشاوَرَه؛ هیچ ثروتی چون عقل و هیچ فقری چون جهل و هیچ میراثی چون ادب و هیچ پشتیبانی چون مشورت نخواهد بود.
همچنین ایشان بیان داشته اند: أَفْضَلُ الاَدَبِ أَنْ یَقِفَ الاِنْسانُ عِنْدَ حَدِّهِ وَ لا یَتَعَدّی قَدْرَهُ؛ برترین ادب آن است که انسان حدّ خود را پاس دارد و از اندازه خویش پا فراتر ننهد؛ و نیز فرموده اند: اِنَّمَا الشَّرَفُ بِالْعَقْلِ وَالاْدَبِ ، لا بِالْمالِ وَالْحَسَبِ؛ هـمـانـا شـرافـت آدمـی بـه سـبـب عـقـل و ادب اسـت نـه بـا مال و حسب؛ و همچنین بیان داشته اند: اِنَّ النّاسَ اِلى صالِحِ الاَدَبِ اَحْوَجُ مِنْهُمْ اِلَى الْفِضَّةِ وَ الذَّهَبِ؛ مردم، به ادب (فرهنگ و تربيتِ) درست، نيازمندترند، تا به طلا و نقره.
پی نوشت ها:
1-نهج البلاغه، حدیث 109.
2-آمدی، شرح غررالحکم ، ج2: 447؛ ج4: 121.
3- پورطباطبایی، یکهزار سخن از حضرت علی (ع): 65-66.
منبع:قدس
211008
