برای اولین بار حاج «منصور ارضی» مداح و ذاکر اهل بیت(ع)، این غزل را در محافل سوگواری حضرت زهرا(س) اجرا کرد، و تاکنون بارها توسط مداحان و نوحه‌سرایان و مجریان از صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران شنیده شده است.
به همان اندازه که این غزل زبان‌زد مردم و ذاکران اهل بیت است، شاعر آن ناشناخته باقی مانده است و بسیاری نمی‌دانند که این سروده زیبا اثر فاخری از یک شاعر افغان است که سال‌ها مهاجری گمنام در ایران بود.
سید فضل‌الله قدسی، از شاعران مطرح شعر مقاومت افغانستان است که سال‌ها در کوه‌های افغانستان با متجاوزان روسی جنگید و 7 نفر از افراد خانواده و بستگانش نیز در این راه به شهادت رسیدند.
او در سال‌های حضور در ایران، علاوه بر تحصیلات حوزوی در دانشگاه نیز پذیرفته شد و پس از تحولات اخیر، مسولیت‌های فرهنگی گوناگونی را در افغانستان تجربه کرده است، وی مدتی نیز عضو وابسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی شاخه افغانستان و شبه قاره هند، در ایران بود.
«خاکستر صدا» عنوان مجموعه شعر او است که سال‌ها پیش توسط «حوزه هنری دفتر ادبیات و هنر مقاومت» در تهران منتشر شده است و غزل «مزار بی‌نشانه» که در سوگ حضرت زهرا (س) سروده شده است نیز در همین مجموعه به چشم می‌خورد:
دل غریب من از گردش زمانه گرفت
به یاد غربت زهرا(س) شبی بهانه گرفت
شبانه، بغض گلو گیر من، کنار بقیع
شکست و دیده زدل اشک دانه دانه گرفت
زپشت پنجره ها دیدگان پر اشکم
سراغ مدفن پنهان و بی نشانه گرفت
نشان شعله و دود و نوای زهرا(س) را
توان هنوز زدیوار و بام و خانه گرفت
مصیبتی ست علی(ع) را که پیش چشمانش
عدو، امید دلش را به تازیانه گرفت
چه گفت فاطمه(س) کان گونه با تأثر و غم
علی(ع) مراسم تدفین او شبانه گرفت؟!
فراق فاطمه(س) را بوتراب باور کرد
