پاسخ: درباره شماره آیات قرآن مجید اقوال مختلفی نقل شده است؛ مانند اینکه برخى گفتهاند مجموع آیات قرآن بیش از شش هزار آیه است،[1] ولی عدد صحیح آیات، طبق روایت کوفیها که صحیحترین روایات است، 6236 آیه است[2] که ابو عبد الرحمن سلمى از حضرت على(ع) نقل کرده است.[3] اما دلایلی وجود دارد که منجر به برخی اختلافات در تعداد آیات شده است که از آن جمله میتوان به عوامل زیر اشاره کرد:
1. پیامبر اکرم(ص)، گاهى به علت پیوستگى مطلب، آیه را بدون وقفه میخواند و به آیه دیگر وصل میفرمود و یا به علت تمام شدن یک مطلب در وسط آیه توقف میکرد؛ در نتیجه، این توهّم پیش میآمد که آیه تمام شده است و یا بالعکس. این امر، باعث اختلاف روایات در شماره آیات قرآن شده است؛ به همین جهت، نظر صحیح در مورد شماره آیات، به صحت و استوارى روایت آن بستگى دارد.[4]
2. در مصاحف مختلفى که عثمان به اطراف فرستاد هیچگونه علامتى به کار نرفته بود و در شهرهاى مختلف به قرائتهاى مختلف اتکاء میشد و آن اختلاف قبلى در مصاحف به اینجا نیز رخنه کرد.[5]
سیوطى در اتقان گفته است: «مسلمانان اجماع دارند قرآن داراى شش هزار آیه است. آنگاه در رقمى که افزون بر این عدد است اختلاف کردهاند». وی میگوید: «سبب اختلاف در عدد آیات این است که پیامبر(ص) بر سر هر آیهاى که میرسید از خواندن باز میایستاد تا جبرئیل جاى آنرا مشخّص کند و هنگامى که محلّ آنرا [به وسیله جبرئیل که به او ابلاغ میکرد] میفهمید آنرا براى تمام کردن وصل میکرد به آیه قبل، در آن هنگام شنونده گمان میکرد فاصلهاى در بین نیست».[6]
طبرسى در فنّ اوّل از دیباچه تفسیر مجمع البیان در تعداد آیات قرآن و سود شناختن آن می گوید: «باید دانست رقمى را که اهل کوفه در شماره آیات گفتهاند صحیحتر از اعدادى است که دیگران گفتهاند و زنجیره سندش برترى دارد؛ چون آنان از امیرالمؤمنین على ابن ابیطالب(ع) گرفتهاند».[7]
امروز تقریباً بیشتر آیات قرآنى از نظر شماره به طریق کوفیان است که ابو عبد الرحمن سلمى از امام على(ع) نقل کرده است.[8]
گفتنی است؛ سوره قیامت در مکّه نازل شده و قاریان کوفه که در رأس آنان امیر المؤمنین علىّ بن ابیطالب(ع) است، عدد آیات این سوره را 40 و دیگران 39 دانستهاند. قرّاء کوفه در آیه «لِتَعْجَلَ بِهِ»[9] اختلاف کردهاند.[10]
پی نوشت:
[1]. درباره آگاهی از این اقوال ر.ک: سیوطی، جلال الدین، الإتقان فی علوم القرآن، ج 1، ص 233 - 234، بیروت، دار الکتاب العربى، چاپ دوم، 1421ق؛ میر محمدى زرندى، سید ابو الفضل، بحوث فی تاریخ القرآن و علومه، ص 96 – 97، قم، مؤسسة النشر الاسلامى، چاپ اوّل، 1420ق.
[2]. سخاوى، على بن محمد بن عبد الصمد، جمال القراء و کمال الإقراء، ج 2، ص 560، بیروت، مؤسسة الکتب الثقافیه، چاپ اوّل، 1419ق؛ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی، محمد جواد، ج 10، ص 614، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش؛ رامیار، محمود، تاریخ قرآن، ص 570، تهران، امیر کبیر، چاپ سوم، 1369ش.
[3]. الإتقان فی علوم القرآن، ج 1، ص 234 - 235؛ حسینى جلالى، محمد حسین، دراسة حول القرآن الکریم، ص 47، بیروت، مؤسسة الاعلمى، چاپ اوّل، 1422ق.
[4]. ر. ک: حجتى، محمد باقر، تاریخ قرآن کریم، ص 66 - 72 و 81 - 82، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامى، چاپ ششم، 1372ش.
[5]. تاریخ قرآن، ص 570؛ عظیمزاده، فائزه، رضى، بى بى سادات، پویازاده، اعظم، نگرشى نوین بر تاریخ و علوم قرآنى، ص 39، تهران، بنیاد قرآن، چاپ اوّل، 1380ش.
[6]. الاتقان فی علوم القرآن، ج 1، ص 233.
[7]. مترجمان، ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تحقیق، ستوده، رضا، ج 1، ص 15، تهران، فراهانی، چاپ اول، 1360ش.
[8]. نگرشى نوین بر تاریخ و علوم قرآنى، ص 39.
[9]. قیامت، 16.
[10]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه: بلاغی، محمد جواد، ج 10، ص 594، تهران، انتشارات ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش.
منبع:باشگاه خبرنگاران