قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (ع) فِي وَصِيَّتِهِ لِابْنِهِ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَنَفِيَّةِ وَ اعْلَمْ يَا بُنَيَّ إِنَّ اللِّسَانَ كَلْبٌ عَقُورٌ إِنْ أَرْسَلْتَهُ عَقَرَكَ وَ رُبَّ كَلِمَةٍ سَلَبَتْ نِعْمَةً وَ جَلَبَتْ نَقِمَةً فَاخْزَنْ لِسَانَكَ كَمَا تَخْزَنُ ذَهَبَكَ وَ وَرِقَكَ وَ مَنْ سَبَّبَ عِذَارَ لِسَانِهِ سَاقَهُ إِلَى كُلِّ كَرِيهَةٍ.

حضرت اميرالمؤمنين علی عليه السّلام در وصيتى به فرزندش محمّد حنفيّه فرمود: بدان زبان سگ درّنده ای است؛ اگر او را رها كنى تو را اذيت مى ‏كند، چه بسا سخنى گويد كه نعمتى را از تو سلب كند و بلائى را به سوى تو بكشاند.

زبانت را نگهدارى كن آنچنان كه طلا و نقرۀ خود را نگهدارى مى‏ كنى و هر كس در سخن گفتن شتاب كرد، زبانش او را به سوى بدي ها می‌كشاند.

إرشاد القلوب إلى الصواب، ج‏1، ص: 103