_حضرت علی اکبر علیه السلام طبق تواریخ، در هنگام شهادت، بین هیجده تا بیست و هشت سال سن داشتند.

_آنقدر که درباره ی محمد حنفیه در کتابها آمده، در مورد زندگانی حضرت علی اکبر چیز زیادی نقل نشده است. پس چه می شود که در کربلا اینطور حضرت علی اکبر و حضرت عباس علیهم السلام می درخشند اما از محمد حنفیه خبری نیست؟ آیا فقط باید هر محرم، فقط براى شهادت این جوان هاشمی گریست یا می توان از این نکته ها، الگویی برای خود بیابیم؟ قطعا ایشان سرمشق جوانانند. پس ابتدا باید شرایط زندگی ایشان را بشناسیم.

_حضرت علی اکبر در فضای مسموم رسانه ای رشد و نمو نمودند. در آن دوره، یهودیان عالمی که در زمان پیامبر به ظاهر اسلام آورده بودند به انتشار روایات و احادیث جعلی می پرداختند. مثلا به دروغ از زبان پیامبر می گفتند: "ای مردم! بدانید زمانی که حاکم اسلام، از بنی هاشم باشد باید فاتحه ی حکومت را خواند." و یا "هر کس بر حاکم زمان خود بشورد، از دین خارج شده است". فلذا امثال معاویه و یارانش چون ابومسلم خولانی و عبیدالله و عمربن سعد و شمربن ذی الجوشن، با استفاده از همین فضاسازی، مردم را علیه ولی خدا و امام زمانش قرار می دهند. سالها این چنین کار ریشه ای و برنامه ریزی شده ای انجام شد که در کربلا سی هزار نفر به یک سو رفتند و فقط هفتاد و دو نفر به یک سو.

_منقذ سردار سپاه امیرالمومنین در جنگ جمل بود که به پیروزی امام علی علیه السلام انجامید. در آن جنگ، منقذ به شهادت رسید و پرچمش را که بر زمین افتاده بود، پسرش به نام مرة برداشت و فریاد برآورد که در سپاه امام علی علیه السلام شکست معنا ندارد. همین مرة بن منقذ که افتخار فرزند شهید بودن دارد در کربلا قاتل حضرت علی اکبر علیه السلام شد.

_وقتی خوارج از امام علی علیه السلام شکست خوردند یکی از یاران حضرت امیر با خوشحالی عرضه داشت که خداراشکر همه ی خوارج را کشتیم. حضرت فرمودند: "هرگز! خوارج در پشت پدران و رحم مادران هستند و به دنیا خواهند آمد." یعنی آنکه در هر دوره و زمانه ای عده ای مدتی اظهار اسلام و ولایت و تبعیت از امام زمان خود می کنند اما وقتش که برسد مقابل امام و ولی شان خواهند ایستاد.

_با این شرایط و اوضاع آن زمان، حضرت علی اکبر خود را به نحوی نگاه داشتند که تماما مطیع ولایت بودند و فریفته ی فضای مسموم نشدند. وقتی در راه کربلا امام حسین علیه السلام بعد از لحظه ای مکاشفه چندبار آیه ی "إنا لله وإنا إلیه راجعون" را خواندند، حضرت علی اکبر علت را از امام جویا شدند. امام پاسخ دادند که ندای هاتفی را شنیدم که می گفت عاقبت این کاروان مرگ و شهادت است. حضرت علی اکبر پرسیدند پدرجان مگر ما بر حق نیستیم؟ امام فرمودند چرا عزیزم. ما بر حقیم. حضرت علی اکبر فرمودند پس در راه حق که باکی از چیزی نداریم. چه شهید بشویم و چه نه، در راه خدا گام بر می داریم.