پيغمبر (ص) يا اولياى الهى (ع) نزد خدا قرب و منزلتى دارند و در صورتي كه خداوند به آنان اذن شفاعت بدهد ما از آنان مي‌خواهيم كه از ما شفاعت كنند.
عقیق:يكي از سئوالات متداول اين است كه آيا طلب شفاعت از بت‌ها توسط بت پرستان و طلب شفاعت از پيامبر (ص) يكسان مى باشد؟، در پاسخ به اين سئوالات بايد گفت:
مقايسه طلب شفاعت مسلمان‌ها از رسول خدا (ص) يا از اولياء (ع) با طلب شفاعت از بت مقايسه نادرستى است زيرا ظاهر امر اين است كه بت پرست‌ها بت‌ها را مستقل مى دانستند نه اينكه معتقد باشند خداوند اذن شفاعت به آنان داده است؛ در حالى كه ما در مورد پيغمبر (صلى الله عليه وآله) قائل هستيم كه آنان به اذن خدا شفاعت مى كنند. لذا قياس اين دو با هم قياس مع الفارق است؛ قرآن نيز به صراحت متذكر مى شود كه آنان موجودات را شفيعان خود مي‌دانند كه «لايضرهم و لا ينفعهم»؛ (ضرر و نفعى نمى رساند) و اين اصلاً با شفاعتى كه مسلمانان قائلند قابل مقايسه نيست.
ما مى گوئيم: پيغمبر (ص) يا اولياى الهى (ع) نزد خدا قرب و منزلتى دارند و در صورتيكه خداوند به آنان اذن شفاعت بدهد ما از آنان مي‌خواهيم كه از ما شفاعت كنند اصلاً با هم قابل مقايسه نيستند تا اگر آن شرك باشد. اين هم شرك باشد تأكيد زيادى كه قرآن روى كلمه اذن دارد همه ناظر به مشركان و كفّار و در مقابل آنان است وگرنه هيچ مسلمانى نه در زمان پيامبر (ص) و نه در زمانهاى بعد و نه اصولاً هيچ موحد و متدينى در صورتى كه دينش تحريف نشده باشد چنين ادعائى نكرده و بر زبان نياورده است كه ما شفيعانى داريم كه بدون اذن خداوند ما را شفاعت مى كنند اعتقاد كفار قابل مقايسه با اعتقاد مسلمان‌ها نيست كه مى گويند: خداوند عالم اگر بخواهد دعاى پيامبرش (ص) را در حق يكى از بندگانش مستجاب مي‌كند و حاجت او را روا و يا گناه و تقصير او را عفو مى فرمايد؛ اين غفران و استجابت هم امرى حتمى و صد درصد نيست بلكه اگر خداوند مصلحت بداند اجابت مي‌كند. (۱)
پی نوشت :
(۱). گرد آوري از كتاب: شفاعت، آيت الله سيد حسن طاهري خرم آبادي، موسسه بوستان كتاب، چاپ اول، ص ۵۴.
منبع:حج
211008
مقايسه طلب شفاعت مسلمان‌ها از رسول خدا (ص) يا از اولياء (ع) با طلب شفاعت از بت مقايسه نادرستى است زيرا ظاهر امر اين است كه بت پرست‌ها بت‌ها را مستقل مى دانستند نه اينكه معتقد باشند خداوند اذن شفاعت به آنان داده است؛ در حالى كه ما در مورد پيغمبر (صلى الله عليه وآله) قائل هستيم كه آنان به اذن خدا شفاعت مى كنند. لذا قياس اين دو با هم قياس مع الفارق است؛ قرآن نيز به صراحت متذكر مى شود كه آنان موجودات را شفيعان خود مي‌دانند كه «لايضرهم و لا ينفعهم»؛ (ضرر و نفعى نمى رساند) و اين اصلاً با شفاعتى كه مسلمانان قائلند قابل مقايسه نيست.
ما مى گوئيم: پيغمبر (ص) يا اولياى الهى (ع) نزد خدا قرب و منزلتى دارند و در صورتيكه خداوند به آنان اذن شفاعت بدهد ما از آنان مي‌خواهيم كه از ما شفاعت كنند اصلاً با هم قابل مقايسه نيستند تا اگر آن شرك باشد. اين هم شرك باشد تأكيد زيادى كه قرآن روى كلمه اذن دارد همه ناظر به مشركان و كفّار و در مقابل آنان است وگرنه هيچ مسلمانى نه در زمان پيامبر (ص) و نه در زمانهاى بعد و نه اصولاً هيچ موحد و متدينى در صورتى كه دينش تحريف نشده باشد چنين ادعائى نكرده و بر زبان نياورده است كه ما شفيعانى داريم كه بدون اذن خداوند ما را شفاعت مى كنند اعتقاد كفار قابل مقايسه با اعتقاد مسلمان‌ها نيست كه مى گويند: خداوند عالم اگر بخواهد دعاى پيامبرش (ص) را در حق يكى از بندگانش مستجاب مي‌كند و حاجت او را روا و يا گناه و تقصير او را عفو مى فرمايد؛ اين غفران و استجابت هم امرى حتمى و صد درصد نيست بلكه اگر خداوند مصلحت بداند اجابت مي‌كند. (۱)
پی نوشت :
(۱). گرد آوري از كتاب: شفاعت، آيت الله سيد حسن طاهري خرم آبادي، موسسه بوستان كتاب، چاپ اول، ص ۵۴.
منبع:حج
211008
