روایات
مختلف و متعدد نشان می‌دهد زیارت هرگاه از روی معرفت باشد، زائر را به
اهداف عالی می‌رساند. از امام باقر علیه السلام در این باره چنین نقل
کرده‌اند: «فمن زاره عارفاً بحقه؛ کسی که حضرت را زیارت کند و حق او را
بشناسد.»
همان
طور که از جناب علی بن مهزیار و حضرت عبدالعظیم حسنی نقل شد، در آن روزگار
شمار زائران حضرت رضا علیه السلام بسیار کم بود؛ به گونه‌ای که جناب
عبدالعظیم حسنی از امام جواد علیه السلام نقل کردند که از این مسئله بسی
شکوه داشت. تا آن جا که اشک‌های آن حضرت بر گونه‌هایش جاری شد. از این رو،
هم‌واره مؤمنان را تشویق می‌کردند به زیارت آن مرقد مطهر بروند. اما حضرت
رضا علیه السلام خود از آینده مرقد مطهرش خبر داد. آن حضرت به شاعر معروف،
جناب دعبل خزاعی فرمود: «طوس در آینده به محل رفت و آمد شیعیان و زائران من
تبدیل خواهد شد. شیعیان و دوستانم از دور و نزدیک برای زیارت من به طوس
خواهند آمد.»
میان
همه نام‌ها و القاب هشتمین امام شیعیان، حضرت علی بن موسی(ع)، لقب «رضا»
به معنای خشنود و خرسند از همه مشهورتر است. اما آن حضرت از چه چیزی خرسند
بودند که به این نام شهره شدند؟ نام اصلی امام هشتم «علی» است و لقب یا
نام معروفش رضاست. به طوری که از روایات فهمیده می‌شود، علت نام‌گذاری رضا
بر آن حضرت از چند جهت است: 1- آن حضرت مورد رضا و پسند خداوند در آسمان و
رسول خدا(ص) و امامان در زمین بود.(بحار الانوار، ج49، ص4) 2- مخالف و
موافق شیعه و سنی او را پسندیدند و آن حضرت مورد رضا و پسند همه بود. 3- آن
حضرت راضی به رضای پروردگار بود و این خصلت ارزشمند را که مقامی بالاتر از
مقام صبر نیست، به طور کامل داشت.(انوار البهیّه، ص 14)
