عقیق

رسول خدا (ص) معلم مهربانی و بزرگواری بود. او هرگز انتقام نگرفت و به هیچ کسی بدی نکرد و کسی را به دلیل اعتقادش مورد بازخواست قرار نداد. در سفر به شهرهای عراق و عربستان بسیار مورد توهین قرار گرفت. عده ای او را سنگ می زدند و او را توهین می کردند و او هرگز نفرین نکرد و پاسخ منفی نداد.

مرد بزرگ خدا برای رهایی از این فشارها تنها به خدا پناه برد و تنها از او یاری جست. عبدالله ابی یکی از کسانی بود که او را بسیار آزرد. درباره بدی هایی که او به پیامبر کرده داستانهای زیادی وجود دارد. او ظاهراً اسلام آورد ولی قلباً با اسلام انسی نداشت.

سوره منافقون و آیات بسیار دیگری که در مذمت منافقان نازل شده اشاره به رفتار و کردار او دارد. فرزندش، حباب، از پیامبر(ص) اجازه خواست تا اگر چاره‌ای جز کشتن او نیست خودش سر پدرش را نزد پیامبر بیاورد؛ ولی پیامبر نپذیرفت و از او خواست که همچنان با او نیکی و خوش‌رفتاری کند.

پس از مرگ وی، رسول خدا به درخواست حباب، پیراهن خود را به او داد تا بر عبدالله بپوشاند و بر پیکر وی نماز خواند؛ ولی به جای دعا، وی را نفرین کرد و آتش جهنم را برای او طلب نمود.

پس ار فتح مکه به دست مسلمانان او تمام کسانی که سبب مرگ عزیزانش شده بودند را با بزرگواری بخشید و مهربانی ورزید و همه را آزاده خطاب نمود. این مرد بزرگ در تمام عمر خود با سخاوتمندی و مهربانی با همه رفتار کرد و جز به بزرگی و مهربانی توصیه نمی نمود. او حتی از قاتل عمویش حمزه و هند که جگر او را خورده بود گذشت و این نهایت بزرگی این مرد بود.

در اسلام گزاره های زیادی برای اخلاق وجود دارد که مبین تأکید اسلام به شفقت و مهربانی است او حتی دشمنان بزرگ خود مانند ابوسفیان را نیز بخشید تا به انسانها درس آزادگی و مردانگی بدهد.

به راستی اگر بشر درسهای معلمی مانند او را به خوبی فرا می گرفت و بدان عمل می کرد آیا جهان چهره ای زیبا تر نمی داشت؟

نویسنده: م.عبدسلام، منبع: رلیجن اف اسلام

منبع:مهر