■ قرن هاست كه فرياد «هل من ناصر» سيد الشهدا(ع) پهنه زمان را پيموده است و چون نفخات روح بخش روح القدس بر هر زمين مرده اي كه گذشته است آنرا به حيات عشقش بارور ساخته و اين چنيني همه تاريخ تو گويي روزي بيش نيست و آن روز عاشوراست. راهيان كربلا را بنگر و به ياد آر ورق پاره هاي تقويم تاريخ را كه مي گويد هزلر سيصد و چهل سال است كه از عاشورا مي گذرد و تو از خوذد مي پرسي: پس اين همه شور و اشتياق و اين همه شتاب در اين راهيان شيدايي كربلا از چيست؟                           

اينان آنچنان مشتاقانه به جبهه ها مي پيوندند كه تو گويي هنوز كاروان سال 61 هجري قمري به بيابان پر درد و بلا ي كربلا نرسيده است. مگر آنان سر مبارك امام شهيد را بر فراز نيزه نديده اند؟ اما نهف از عاشوراي سال 61 هجري قمري، ديگر زمان از عاشورا نگذشته است و همه روزها عاشوراست. زمان بر امتحان من و تو مي گردد تا ببيند كه چون صداي «هل من ناصر» امام عشق برخيزد، چه مي كنيم.

■ راهيان كربلا را بنگر. آنان خوب دريافته اند كه زندگي به خون وابسته است و پيكر تاريخ، بي خون خدا - ثارالله – مرده اي بيش نيست و سر مبارك امام شهيد بر فراز ني، رمزي است بين خدا و عشاق، يعني كه اين است بهاي ديدار.

بشنو، زبان حال آنان را بشنو: حسينا، اماما، هرچند ما عاشوراييان قرن پانزدهم هجري در كربلا نبوده ايم تا به نداي « هل من ناصر» تو پاسخ گوييم و حق را ياري كنيم، اما حسيناآ ما ميدانيم كه تاريخ بر محور تو و عاشورا و كربلايت مي گرددزمان از آن مي گذرد تا ياران تو را از صلب پدران و رحم مادرانشان بيرون كشد  و همه آنان را در زير علم خون خواهي تو گرد آورد و آنان را وارث زمين گرداند و اين چنين، همه تاريخ روزي بيش نيست و آن روز عاشورا ست. معني باطني روز قدس « راه قدس از كربلا مي گذرد» نيز همين است. راه ما به سوي قدس كه معرج نخستين معراج تكامل انسان است، راهي كربلايي است و ره كربلايي، راهي كه با تحمل مشقات و از خود گذشتگي همراه است. راه قدس با كاهلي و تن آسايي و دل به جيفه بي مقدار دنيا بستن ميانه اي ندارد. راه قدس مرد جنگ مي خواهد و مرد جنگ نيز كربلايي است و كربلايي، مرد ميدان عشق است و از سختي ها مشقت ها و سر باختن ها و جان دادن ها نمي هراسد.