داستان هایی از اصول کافی؛
بيان شيوا او مستدل امام امیرالمومنان (ع) آنچنان آن پيرمرد را قانع و خشنود ساخت و تحت تاءثير قرار داد كه در مدح على(ع) اين دو شعر خواند:
عقیق:سال 36 هجرى بود، اميرالمؤ منان على(ع) همراه سپاه خود، براى سركوبى سپاه معاويه به سرزمين "صفين" رهسپار شدند و جنگ صفين در گرفت و 18 ماه طول كشيد، تا اينكه جنگ به پايان رسيد و به كوفه باز گشتند.روزى پيرمردى به حضور امیرالمومنین(ع) (در كوفه) آمد و پرسيد:«اى اميرالمومنان! آيا رفتن ما به جبهه صفين و جنگيدن با اهل شام به "قضاوقدر" الهى بود؟»
امیرالمومنین(س) فرمودند: «آرى اى پير مرد! بر هيچ فرازى بالا نرفتيم، و بر هيچ نشيبى فرود نيامديم مگر به قضا و قدر خدا»
پيرمرد (كه از اين سخن امام، برداشت ناصحيح كرده بود و خيال مى‌كرد يعنى ما به اجبار الهى رفتيم، و بشر در زندگى محكوم به جبر الهى است) گفت:«بنابراين من اين رنجى را كه در اين سفر كشيدم ، مى توانم به حساب خدا بگذارم (و بگويم خدا مرا به اين رنج ، مجبور ساخته بود پس من اجرى ندارم )؟
امیرالمومنین(ع) فرمودند : « چنين سخنى نگو، بلكه به خدا سوگند، خداوند پاداش بزرگى براى رفتن شما به صفين، و اقامت در آنجا، و بازگشت از آنجا، به شما داده است، و شما در هيچيك از اعمال خود مجبور نبوده ايد»
پيرمرد: اگر ما در رفتن به سوى صفين، آزاد و با اختيار بوديم، پس چرا بازگشت ما به "قضاوقدر" خدا باشد؟.
امیرالمومنین(ع) فرمودند:«گويا گمان مى كنى كه منظور از "قضاوقدر"، قضاى حتمى الهى ، و قدر ناگزير او بوده است (كه مجبور بوده اى ) اگر چنان ثواب و عقاب وامر و نهى و باز داشت خدا، بيهوده خواهد شد، و مژده و تهديد انسان ، بى معنى است ، و ديگر نيكوكار سزاوار تحسين ، و گنهكار سزاوار سرزنش نيست ، و نيكوكار از گنهكار، شايسته تر به تشويق نخواهد بود، و گنهكار از نيكوكار، سزاوارتر به سرزنش نيست، چنين سخن، همان سخن بت پرستان و دشمنان خدا، و حزب شيطان و اهل قدر و مجوس اين امت است، خداوند متعال، تكليف را بر اساس اختيار بشر، (و نيز) بازداشتن را بر اساس اختيار بشر نموده ( تا آنها از روى اختيار، به راه فساد نروند) و براى اعمال نيك اندك، پاداش بسار داده، و اطاعت نكردن از خدا، پيروزى بر او نيست، و اطاعت از او، از روى زور و اجبار نمى باشد، و به مردم آنچنان اختيار كامل نداده كه همه چيز را به آنها واگذار كرده باشد(كه اهل تفويض مى گويند)، آسمانها، زمين و فضا را بيهوده نيافريده ، و پيامبران را بى جهت به عنوان بشير ونذير (مژده دهنده و ترساننده ) نفرستاده است ، كه اين عقيده كافران است ، واى بر آنها از آتش دوزخ.
بيان شيوا او مستدل امام امیرالمومنان(ع) آنچنان آن پيرمرد را قانع و خشنود ساخت و تحت تاءثير قرار داد كه در مدح على (ع ) اين دو شعر را خواند:
انت الامام الذى نرجو بطاعته
يوم النجاة من الرحمان عفرانا
اوضحت من امرنا ما كان ملتبسا
جزاك ربك بالاحسان احسانا
یعنی:«توئى آن امامى كه در روز قيامت به خاطر اطاعت از او از خداى مهربان، اميد آموزش داريم - كه در مورد امر دين آنچه را مشكل بود، براى ما روشن نمودى ، خداوند در برابر اين احسان، جزاى نيك به تو بدهد»
منبع:جام
211008
