۰۲ بهمن ۱۴۰۳ ۲۲ رجب ۱۴۴۶ - ۲۶ : ۱۴
مردی كه آســمان بــه زمین داده بود كو
در ســـجدهاش شـــبانه غــزل میســرود كو
مردی كه از مدینـه به این خاك پا گذاشت
روشـــنتـــر از ســتاره و خورشــید بـود كو
در كوچــــههــــا نـــماز، اقـــامه نـــمود كو
مردی كه بـــــا طنیـــــن لا الای خـــود
گرد و غبـــــار، از تــــن شــــهری زدود كو
دسـتی اشـاره كرد و خروشـید رود شهر
آن دســــــت و آن تلاطــــــم و امواج رود كو
یــك مرد نیســت كه ضامن آهو شود چرا
نـــور الهـــدی، چـــراغ خــدا، مرد جــود كو
امشــب چگونــه وصـف كنـم ماهتـاب را
دعبــــل كه آفتــــاب جهــــان را ســــتود كو
بـــا من بخـــوان ترانــه سرســبز بــاغ را
ای ســـــروناز نغـــــمه گل در ســـــجود كو
آنجاســت ســمت بــاور دل، بـاغ آسمان
مأمون كه روی بســــــتر زر میغنـــــود كو
بـا یـك بغل شكوفه و گل میرسد بهار
مردی كه بــــال چلچلــــه را میگشــــود كو
فـــردوس، امتــداد مســیر نـگاه اوسـت
ای ابرهـــــــای معجــــــزه، رود خلــــــود كو
بــاران! ببــار تــا هــمه ایــمان بیاوریـم
در آیــــههـای چشـم تـــو ابـــر كبـــود كو
«علی دولتیان»
دیوانهها جنونزده با یك زبان خاص
پروانههای شهر خدا گرد شمع او
هر شب كبوتران به تمنای یك طواف
با لحن خود ابالحسنی حرف میزنند
نقارههای گنبد مولا رضا غروب
هزار حنجره فریاد؛ یا رضا مددی
خراب لحظه پرواز گِرد گنبد زرد