عقیق:در آيه ۳۷ بقره مى ‏خوانيم:
فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ فَتابَ عَلَيْهِ، آدم عليه السّلام (هنگام توبه از ترك اولى) كلماتى را از خداوند دريافت كرد (و با آنها توبه كرد) خداوند توبه او را پذيرفت. 
در كتاب الدّر الثّمين، در تفسير اين آيه آمده است آدم عليه السّلام در اين هنگام ساق عرش را ديد كه در آن نام پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم و امامان عليهم السّلام نوشته شده بود، جبرئيل بر او نازل شد و به آدم تلقين كرد تا اين كلمات را بگويد:
يا حميد بحقّ محمّد، يا عالى بحقّ على، يا فاطر بحقّ فاطمة يا محسن بحقّ الحسن و الحسين، و منك الاحسان،
اى خداى ستوده به حق محمّد ستوده صلى اللَّه عليه و آله و سلم اى خداى ارجمند به حق على عليه السّلام، اى آفريدگار به حق فاطمه عليها السّلام، اى احسان‏ بخش به حق حسن و حسين عليهما السّلام و از تو است احسان.

آدم عليه السّلام وقتى كه اين كلمات را به زبان آورد، همين كه نام حسين عليه السّلام به زبانش آمد، دلش شكست و قطرات اشك از چشمانش سرازير گرديد، گفت: اى برادرم جبرئيل! علّت چيست كه با ذكر حسين عليه السّلام قلبم مى‏ شكند و اشكم جارى مى‏ گردد؟! جبرئيل گفت: «اى آدم! بر اين پسرت حسين عليه السّلام مصيبت جانسوزى وارد مى‏ شود كه همه مصيبتها در نزد آن كوچك است.» آدم عليه السّلام گفت: برادرم جبرئيل! آن مصيبت چيست؟

جبرئيل گفت: حسين عليه السّلام با لب تشنه، و تنها و غريب و بى ‏يار و ياور كشته مى‏ شود، اگر او را در آن روز ببينى چنين صدا مى ‏زند:
«وا عطشاه! وا قلّة ناصراه‏
!، اى واى از سوز تشنگى، اى واى از كمى ياور!» شدّت تشنگى، بين او و آسمان را همچون دود مى‏ كند، هيچ كس جواب او را جز با شمشيرها و وسيله كشتن نمى‏ دهد، سر او را همانند گوسفند امّا از قفا جدا نمايند، و آنچه از فرش و اسباب خانه را دارد همه را غارت مى‏ كنند، سرهاى او و يارانش را در شهرها مى‏ گردانند، در حالى كه زنان اهل بيتش در كنار آن سرها عبور داده‏ مى‏ شوند ...

در اين هنگام جبرئيل و آدم عليه السّلام همچون زن پسر مرده‏ اى براى مصيبت حسين عليه السّلام گريه كردند. پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله و سلم در ضمن گفتارى فرمود:
كلّ من بكى منهم على مصاب الحسين اخذنا بيده و ادخلناه الجنّة
، هر كسى از امّت من براى مصائب حسين عليه السّلام گريه كند، در قيامت دست او را مى‏ گيريم و او را وارد بهشت مى‏ سازيم.

 امام سجّاد عليه السّلام به قدرى براى تجديد خاطره شهادت امام حسين عليه السّلام كوشا بود، كه حتّى طبق دستورش در روى نگين انگشترش نوشته شده بود:
«خزى و شقى قاتل الحسين بن على عليه السّلام‏ ، رسوا و بدبخت شد قاتل حسين فرزند على عليه السّلام.» بر همين اساس ما بايد همواره ياد و نام حسين عليه السّلام را زنده نگه داريم، و نهضت عظيم عاشورا و اهداف آن را به خاطر بسپاريم، و مصائب آن حضرت و شهداى كربلا، و رنجهاى اسيران خاندان رسالت عليهم السّلام را تجديد كنيم، و بدانيم كه تكرار آن همچون تكرار آب دادن به درخت است، كه براى تجديد حيات و رشد آن درخت، ضرورى است.

پی نوشت:

غم نامه كربلا / ترجمه اللهوف على قتلى الطفوف، ص۱۳و14 .

منبع:افکار

211008