آنچه در قلمرو تاريخ طبيعي است، محکوم دگرگوني و زوال بوده و چيزي که براي وجه خداست از آسيب سيلان و حرکت مصون است.
عقیق: با اينکه در بستر تاريخ کشتار بيرحمانهٴ زيادي رخ داده است و همهٴ آن جنگ ها و جنايت ها در لا به لاي کتاب هاي تاريخ دفن شده است و محققان بايد نبش تاريخ کنند تا زواياي تاريک آنها روشن و دانسته شود که در قرن هاي گذشته بر اين مرز و بوم چه گذشته است. اما صرف مظلوم بودن افراد مقتول، موجب ماندن آنان در حافظهٴ روز گار نمي شود. بسياري از مظلومان و ستمديدگان تاريخ فراموش شده اند و اکنون نامي از آنان برجاي نمانده است؛ کسي که براي کشورگشايي و هدفهاي غير خدايي ميجنگد، در تاريخ مدفون مي شود.تنها واقعه اي که چونان نگيني بر انگشتري تاريخ ميدرخشد و قدر اول آسمان جهاد و اجتهاد و قيام و اقدام است، همانا واقعهٴ عاشورا است؛ زيرا سالار شهيدان براي احياي دين خدا قيام کرد و از آنجا که دين الهي «حيّ لايموت» است، احياگر دين نيز هرگز نميميرد و نامش براي هميشه بر جريدهٴ عالم ثبت است.
پس از واقعهٴ کربلا و شهادت امام حسين (عليهالسلام) و يارانش، امويان چنين ميپنداشتند که اسلام نابود شده است و ديگر نشاني از آن برجاي نخواهد ماند. يزيد سرخوش از اين پندار خام، طبل نابودي دين بر کوفت و چنين سرود:
لعبت هاشم بالملک فلا ٭٭٭٭ خبر جاء و لا وحي نزل
يعني دين و حکومت از بازيچههاي بنيهاشم بود و اکنون جز افسانهاي از آن بر جاي نمانده است. نه وحيي نازل شده و نه خبري آمده است؛ ولي پس از سخنان گهربار و حماسي امام سجّاد (عليهالسلام) و زينب (عليهاالسلام) ياوههاي امويان باطل شد و دين، زندگي جاويد يافت.
خلاصه آنکه: آنچه در قلمرو تاريخ طبيعي است، محکوم دگرگوني و زوال است؛ آنچه صبغهٴ فراطبيعي دارد، مصون از فناست؛ سند اين دو قضيّه در متن آنها نهفته است؛ زيرا منطقهٴ طبيعت صحنه جهش، حرکت، برخورد و سرانجام، زوال است و ساحت فراطبيعت ميدان ثبات، تجرد، دوام و خلود است؛ ﴿ما عندکم ينفد و ما عند الله باقٍ﴾ . چيزي که براي وجه خداست از آسيب سيلان و حرکت مصون است؛ ﴿کلّ شيءٍ هالک إلاّ وجهَه﴾ .
پی نوشت:
برگرفته از کتاب شکوفايي عقل در پرتو نهضت حسينی.
منبع:شبستان
