دلنوشته/منتظرمیمانم،آدینه در راه است

در حوالی صبح قدم می زدم که شهابی گذشت.

مثل باد. شایدهم تندباد.

به سوي  شهابی که گریخت چشم دوخته بودم، که شبنمی بر گل برگ یاس چکید.

یاس پرسید:

دیشب تا طلوع خورشید چند شبنم چکید؟

شهاب گفت: نمی دانم!

شاید به اندازه ی همه ي ستاره های آسمان. شاید هم بیش تر.

و یاس بود که اندیشید:

شاید روزی من هم شبنمی شوم  بر گل برگ یاسی میهمان.

آن گاه چه کنم؟ صورتش را بشویم و فروچکم. یا منتظربمانم تا اوهم بیاید.

نه!

منتظرمی مانم. آدینه در راه است.

شاید این بار مسافرشهاب او باشد. 

کسی چه می داند!

راحله ندافی