عقیق:ابوعبیده
می گوید:من در مسیری،همراه امام باقر (ع) بودم و با او در یک ردیف،سوار بر مرکب می
شدیم.هنگام سوار شدن ،ابتدا من سوار می شدم و سپس حضرت سوار می شد.
سلام می کرد و مصافحه می نمود.به گونه ای احوالپرسی می
کرد که گویا برخورد اول است.به هنگام پیاده شدن ابتدا او پیدا می شد؛سپس من از
مرکب پیاده می شدم.
چون هردو روی زمین قرار می گرفتیم.باز به من سلام می
کرد.طوری احوالپرسی می کرد که گویا برخورد اول است.
من گفتم:شما برخوردی می کنید که قبلاً در نزد ما مرسوم
نبوده(چنین نمی کرده ایم).حضرت فرمود:آیا می دانی چه خیری در مصافحه قرار داده شده
است؟
به درستی که مؤمنان اگر به هنگام ملاقات با یکدیگر
مصافحه کنند و با یکدیگر دست بدهند تا وقتی که از یکدیگر جدا نشده اند،خدا به آن
ها نظر (رحمت) می کند و گناهان آن ها،مثل ریزش برگ از درخت ریخته می شود.
پی نوشت:
محجة البیضاء /صفحه 78
منبع:باشگاه
211008
