عقیق:مروان
بن محمد بن مروان، معروف به مروان حمار، آخرين زمامدار بني اميه بود كه به مقام
خلافت مسلمانان دست يازيد. وي، پس از خلع ابراهيم بن وليد در صفر سال ۱۲۷ قمري، از مردم براي خويش
بيعت گرفت (۱) و
تا محرم سال ۱۳۲
در اين منصب قرار داشت و در اين زمان به دست انقلابيون عباسي كشته شد و به حكومت
پنج ساله مروان و خلافت نود و چند ساله امويان پايان داده شد.
سپاهيان بني عباس پس از فتح شهرهاي مختلف، به سوي دمشق
رسپار شده و آن را در محاصره خويش گرفتند.
پنجاه هزار تن از مدافعان اموي، به فرماندهي وليد بن
معاويه بن عبدالملك بن مروان، در برابر مهاجمان بي‌شمار عباسي به فرماندهي عبدالله
بن علي بن عبدالله بن عباس قرار گرفتند و نبرد سنگيني ميان آنان به وقوع پيوست و سرانجام
امويان متحمل شكست و اضمحلال شدند و عباسيان به قتل عام آنان پرداختند.
ابن ابي الحديد، در اين باره گفت: و قتل عبدالله بن علي
بدمشق خلقا كثيراً من اصحاب مروان و موالي بني اميه و اتباعهم. (۲)
آن‌گاه عباسيان به سوي رود ابي فطرس در اردن هجوم آوردند
و در اين مكان، كه بازماندگان اموي، از جمله خانواده و كسان مروان حمار را كه پناه
گرفته بودند مورد تاخت و تاز خويش قرار داده و تعدادي از آنان را قتل عام كردند.
(۳)
صاحب وقايع الايام در اين باره گفت: در اين روز (۱۵ ذي قعده)
سال ۱۳۲، بني عباس جمع كثيري از بني
اميه را در نهر اردن به قتل رسانيدند. پس از آن فرشي بر
روي ايشان گسترانيدند و به طعام خوردن مشغول شدند، در حالي كه بني اميه ناله و
اضطراب مي‌نمودند و در تحت ايشان جان مي‌دادند. (۴)
پی نوشت ها:
۱-
نك: تاريخ الطبري (محمد بن جرير طبري)، ج۶، ص ۲۹۸؛ تاريخ اليعقوبي (احمد بن
ابي يعقوب)، ج۲،
ص ۲۶۵
۲-
شرح نهج البلاغه (عبدالحميد بن ابي الحديد)، ج۴، جزء ۷، ص ۱۲۲
۳-
ه‌مان
۴-
وقايع الايام (شيخ عباس قمي)، ص ۹۴
منبع:حج
211008
