عقیق:امام رضا علیه‏السلام در سال 183 ه. ق و در سن 35 سالگی عهده ‏دار امامت شیعیان شد. دوره امامت ایشان که بیست سال بود، مصادف با خلافت هارون الرشید، محمد امین و مأمون بود. بعد از مرگ محمّد امین پس از کشمکشها و شورش‏های مختلف خلافت به دست مأمون افتاد. اما او از ناحیه علویان هراس داشت و دلیل اصلی آن نیز موقعیت معنوی امام رضا علیه‏السلام بود. مأمون تصمیم گرفت، حکومت خود را از ناحیه علویان در امان نگه دارد. مطمئن‏ترین راه نزدیکی به امام رضا علیه‏السلام و آرام نگه داشتن علویان، را انتخاب کرد.
مطابق روایات تاریخی ام احمد یکی از همسران امام موسی کاظم (ع) از داناترین و باتقواترین زنان روزگار خویش شمرده می‏شد و امام کاظم علیه‏السلام او را بسیار دوست می‏داشت. امام موسی کاظم (ع) در وصایا و سخنانش از او با همین لقب یاد نموده است.(1)
امام قبل از حرکت به سوی بغداد، ودیعه‏های امامت را ـ اشیاء موروثی از پیامبر ـ به او سپرد و رازهای امامت را فقط به او بیان کرد. ام احمد که مورد وثوق و اعتماد کامل امام بود، سالها رازهای حضرت را مخفی داشت؛ تا آنگاه که متوجه شهادت امام کاظم گردید.
امام در لحظه سفر به سوی بغداد، به ام احمد فرمود: «کُلِّ من جائَک وطالَبَ منکِ هذِهِ الامانة فی ایِّ وقتٍ مِنَ الاوقات، فاعلمی باَنّی قد استشهدتُ واَنّه هو الخلیفه من بعدی و الامام المفترض الطاعة علیک وعلی سائر النّاس.»(2) شخصی که به تو مراجعه کرد و این امانت را خواست در هر زمانی که باشد، بدان که من شهید شده‏ام و آن شخص جانشین بعد از من و امام واجب الطاعة بر تو و دیگر مردمان است.
امام رضا علیه‏السلام پس از شهادت پدر بزرگوارشان نزد ام احمد رفت و فرمود: هر آنچه پدر به تو سپرده، بیاور. ام احمد بی‏درنگ فریادی کشید و سیلی بر رخسارش زد و گریبانش را درید و گفت: به خدا مولایم وفات کرد. حضرت رضا علیه‏السلام مانع گریه و زاری او شد و فرمود: مبادا سخنی بگویی و آن را اظهار کنی تا خبر شهادت پدرم به حاکم مدینه برسد. آنگاه ام احمد زنبیلی را با دو یا چهار هزار دینار نزد ایشان آورد و به امام رضا علیه‏السلام تحویل داد.(3)
از این رو پس از شهادت امام هفتم علیه‏السلام اولین کسی که با وی بیعت نمود، ام احمد بود. مردم مدینه نیز برای عرض تسلیت به خانه «ام احمد» مراجعه می‏کردند و این همه دلایلی آشکار بر شخصیت والای این بانو است.

پی نوشت ها:
1. ام احمد سه فرزند داشت که یکی از آنها احمد بن موسی کاظم (ع) است و مدفنش در شیراز می باشد.
2. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج48، ص307
3. اصول کافی، محمد بن یعقوب کلینی، ج2

منبع:قدس

211008