عقیق:سلیمان جعفری نقل می‌کند:
«برای انجام کاری خدمت علی ابن موسی‌الرضا (علیه‌السلام) بودم. بعد از اینکه کارم تمام شد خواستم مرخص شوم که امام فرمودند: امشب را نزد ما بمان. همراه امام به خانه ایشان رفتیم. هنگام غروب بود و غلامان حضرت مشغول بنایی بودند.

امام در میان کارگران غریبه ای را دیدند و پرسیدند: این فرد تازه وارد کیست؟
عرض کردند: برای کار بنایی به ما کمک می‌کند و به او چیزی خواهیم داد.

حضرت فرمودند: مزدش را تعیین کرده‌اید؟
گفتند: هرچه بدهیم می‌پذیرند. امام بسیار ناراحت شده و برآشفتند.

عرض کردم: چرا این قدر خودتان را ناراحت می‌کنید؟
امام فرمودند: بارها به ایشان گفته‌ام هیچ کس را برای کاری نیاورید مگر اینکه قبلاً مزدش را تعیین کرده باشید و قرارداد ببندید. کسی که بدون قرارداد و تعیین مزد کاری را انجام دهد؛ اگر سه برابر مزدش را هم به او بدهی باز گمان می‌کند کم داده ای، ولی اگر قرارداد ببندی و به مقدار تعیین شده بپردازی، از تو خشنود خواهد شد که طبق قرار عمل کرده ای و چنانچه بیش از مقدار تعیین شده چیزی به او بدهی، هرچند کم و ناچیز باشد می‌فهمد که بیشتر پرداخت کرده ای و از تو سپاسگزار خواهد بود.»*
 

*کافی/ ج ۵/ ص ۲۸۸
  منبع:سبک زندگی

211008