۲۴ دی ۱۴۰۳ ۱۴ رجب ۱۴۴۶ - ۴۱ : ۰۵
عقیق:فصل
اول در آداب زيارت است و آن بسيار است و در اينجا به چند چيز اكتفا مى شود:
اول: غسل پيش از بيرون رفتن براى سفر زيارت؛ دوم: ترك
كلام بيهوده و لغو و مخاصمه و مجادله در راه و سوم: غسل براى زيارت هر امامى و
آنكه بخواند دعاى وارده آن را و بيايد آن در اول زيارت وارث، چهارم: طهارت از حدث
كبرى و صغرى است.
پنجم: پوشيدن جامه هاى پاك و پاكيزه و نو و نيكو است
سفيد بودن رنگ آن ؛ ششم: در وقت رفتن به روضه مقدسه گامها را كوتاه برداشتن و به
آرامى و وقار سير نمودن و خاضع و خاشع بودن و سر به زير انداختن و به بالا و اطراف
خود التفات ننمودن ؛ هفتم: خوشبو نمودن خود را در غير زيارت امام حسين عليه السلام
و هشتم: در وقت رفتن به حرم مطهر زبان را به ذكر تكبير و تحميد و تسبيح و تهليل و
تمجيد مشغول كردن و به صلوات فرستادن بر محمد و آل محمد عليهم السلام دهان را معطر
نمودن به شمار ميآيد.
نهم: بر در حرم شريف ايستادن و اذن دخول طلبيدن و سعى در
تحصيل رقت قلب و خضوع و شكستگى خاطر نمودن به تصور و فكر در عظمت و جلالت قدر صاحب
آن مرقد منور و اينكه مى بيند ايستادن او را و مى شنود كلام او را و جواب مى دهد
سلام او را چنانچه به همه اينها شهادت مى دهد در وقت خواندن اذن دخول و تدبر در
محبت و لطفى كه به شيعيان و زائران خود دارند و تأمل در خرابيهاى حال خود و خلافها
كه به آن بزرگواران كرده و فرموده هاى بى حد كه از ايشان نشنيده و آزارها و
اذيتها كه از او به ايشان يا به خاصان و دوستان ايشان رسيده كه برگشت آن به آزردن
ايشان است و اگر براستى در خود نگرد قدمهايش از رفتن باز ايستد و قلبش هراسان و
چشمش گريان شود و اين روح تمام آداب است.
دهم: مقدم داشتن پاى راست در وقت داخل شدن و مقدم داشتن
پاى چپ در وقت بيرون آمدن مانند مساجد و يازدهم: رفتن به نزد ضريح مطهر و دوازدهم:
گفتن تكبير در نزد ديدن قبر مطهر پيش از شروع در خواندن زيارت و در خبرى است كه هر
كه تكبير بگويد پيش روى امام عليه السلام و بگويد لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ
وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ نوشته شود براى او رضوان الله الاكبر.
منبع:حج
211008