عقیق:وقتی رسول خدا صلی اللّه علیه و آله، از کار صلح و تقسیم غنایم جنگ خیبر، فارغ شدند و در صدد مراجعت به مدینه بودند، جریان تازه ای اتفاق افتاد و منجر به مرگ یکی از مسلمانان شد. جریان از این قرار بود که زنی از یهود به نام زینب دختر حارث که همسر سلام بن مشکم، بود؛ بزغاله ای را ذبح نمود و آن را بریان کرد.

سپس آن را مسموم نموده؛ به عنوان هدیه به نزد رسول خدا آورد. و چون شنیده بود که آن حضرت پاچه بزغاله را بیش از جاهای دیگر آن دوست دارد؛ زهر بیشتری در قسمت پاچه آن ریخت. بدین وسیله خواست؛ آن حضرت را مسموم سازد.

هنگامی که بزغاله مزبور را نزد رسول خدا صلی اللّه علیه و آله نهاد؛ یکی از اصحاب نیز به نام بشر بن براء بن معرور، در نزد او بود. رسول خدا صلی اللّه علیه و آله دست دراز کرد و قسمتی از پاچه آن را برداشت و در دهان خویش نهاد. بشیر، نیز مقداری از گوشت آن کنده؛ در دهان خود گذارده؛ فرو داد.

ولی رسول خدا صلی اللّه علیه و آله، همین که دندان روی آن گذارد آن را بیرون انداخت و چیزی از آن فرو نداد و فرمود: استخوان این پاچه، به من خبر داد که آلوده به زهر است. از این رو آن زن را خواسته؛ جریان را از او پرسید. آن زن نیز صریحاً اعتراف کرد که من آن را مسموم کردم. حضرت فرمود: برای چه این کار را کردی؟ گفت: تو خود می دانی با قوم من چه کردی؟ لذا من این کار را کردم و با خود گفتم؛ اگر این مرد پادشاه است و قصد کشور گشائی دارد که به این وسیله از دستش آسوده خواهیم شد و اگر پیغمبر است که از مسمومیت این غذا با خبر خواهد شد.

رسول خدا صلی اللّه علیه و آله از تقصیر آن زن گذشت. ولی بشر بن براء در اثر همان گوشت مسمومی که خورده بود؛ از دنیا رفت. و در حدیثی است که رسول خدا صلی اللّه علیه و آله هنگام مرگ به خواهر بشر - که به عیادت آن حضرت آمده بود - فرمود: هم اکنون اثر آن لقمه مسمومی را که با برادرت بشر، در خیبر خوردیم؛ در رگ حیات خود درک کردم و دریافتم که موجب قطع حیات من گردید. از این رو مسلمانان را عقیده بر آن‏ شد که آن حضرت شهید از دنیا رفت.(1)  

در احادیث معتبره وارد شده است که: آن حضرت به شهادت از دنیا رفت. چنان که صفّار به سند معتبر از حضرت صادق علیه السّلام روایت کرده است که در روز خیبر آن حضرت را با بزغاله مسموم، زهر دادند. چون حضرت صلّی اللّه علیه و آله و سلم لقمه ای تناول فرمود؛ آن گوشت به سخن آمد و گفت: یا رسول اللّه! مرا به زهر آلوده اند. پس حضرت در مرض موت خود می‏فرمود که: امروز، پشت مرا در هم شکست آن لقمه که در خیبر تناول کردم و هیچ پیغمبر و وصی پیغمبری نیست؛ مگر آن که به شهادت از دنیا بیرون می‏رود.(2)

پی نوشت ها:

[1] زندگانی محمد(ص) ، ج ‏2، ص233.

[2] منتهی الآمال فی تواریخ النبی و الآل، ج ‏1، ص263.

 منبع:جام

211008