مرغ،تسبیح‌گوی ومن خاموش!

عقیق:عالم وجود با تمام ذراتش، هرلحظه در حال نیایش خداوند است. فرشته‌ها و ملائک، جن و انس، نبات و حیوان و حتی جمادات که به‌ظاهر روح و جانی ندارند، در حال نیایش و تسبیح خداوند هستند.  تسبیح و نیایش خداوند بر اساس استعداد تکوینی هریک از موجودات به تناسب، انجام می‌شود. هرکدام به زبان حال خود در حال ستایش خداوند هستند. حتی آب و سنگ و آهن و چوب هم تسبیح خاص خود را دارند تا چه رسد به حیواناتِ زمین و پرندگانِ آسمان و ماهیانِ دریا. از سوی دیگر، موجودات عالم ملکوت؛ یعنی فرشتگان و ملائک نیز پیوسته در حال تسبیح و تحمید خداوند هستند. در این میان، «انسان» به‌عنوان موجودی‌که به تصریح روایات، تمام موجودات دیگر حتی ملائک به‌خاطر او آفریده شده‌اند، باید بیش از همه، تسبیح‌گوی ذات اقدس پروردگار باشد.
دریغ که ما انسان‌ها، هم فراموشکاریم، هم غافل و هم ناسپاس. اگر به دیدۀ معرفت در عالم پیرامون خود بنگریم و دست قدرت حضرت حق و شعاع انوار لطف او را در اطراف و اکناف، از داخل بدن خود گرفته تا دورترین کهکشان‌های بزرگ که میلیاردها سال نوری با ما فاصله دارند، ببینیم، دیگر عمر خود را به غفلت نخواهیم گذراند و لحظه‌ای از یاد حضرت حق و تسبیح او غافل نخواهیم شد. مشکل این‌جاست که چشم‌های دل ما بسته است و تنها چشم سر است که می‌بیند؛ چشم سر هم که قادر نیست ماورای عالم ماده را ببیند و دیدش محدود به همین مادّیات بی‌ارزش و فانی است و حداکثر می‌تواند چندکیلومتر جلوتر از پای خود را ببیند.
به‌قول قرآن‌کریم در آیۀ 46 سورۀ حج: «درحقیقت چشم‌هاى سر، نابینا نیست؛ بلکه چشم دل‌هایى‌که در سینه‏هاست، کور و نابیناست.
همۀ ما با چشم سر، به‌خوبی می‌بینیم. ولی با چشم دل نه! زیرا اگر چشم دل‌مان بینا بود، واقعیات عالم هستی را می‌دیدیم و این باعث می‌شد جور دیگری زندگی کنیم. به قول شاعر «چشم‌ها را باید شست؛ جور دیگر باید دید». این چشم‎‌هایی که باید شست، چشم سر نیستند؛ چراکه ما معمولاً هرروز صبح، چشم‌هایمان را می‌شوییم! منظور، چشم دل است که ماه‌ها و سال‌ها می‌گذرد و برخی، حتی یک‌بار آن را نمی‌شویند. کسی‌که از خوف خدا، شب‌ها را بیدار نمی‌ماند و اشک نمی‌ریزد و به نماز و نیایش نمی‌ایستد، چه‌طور چشم دلش را می‌شوید؟
این مردان خدایند که شب و روز به یاد او هستند و لحظه‌ای از یاد او و تسبیحش غفلت نمی‌کنند. آن‌هاکه شب‌های تاریک‌شان به نور مناجات با حضرت محبوب روشن می‌شود. همان‌هاکه نیمه‌شب‌ها و در خلوت زیبا با خدای خویش، عاشقانه نجوا می‌کنند: «معبودا، مرا به کمالِ گسستن از خلق و پیوستن به خودت برسان و دیدۀ قلبمان را با فروغی‌که بدان تو را مشاهده کند، روشن فرما تا دیدۀ دلِ ما، حجاب‌های نورانی را بر درَد و به معدن عظمت و جلال رسد و جان‌های ما به مقام والای قدس تو بپیوندد.‌

منبع:قدس

211008